De (h)eerlijkste bevallingen

Let op, lang verhaal!

Ik vind nagenoeg alles leuk aan mijn werk. Van het contact met mensen tot de meest intieme momenten. Ik vind het leuk als een zwangere voor het eerst bij mij komt maar ook als ze met haar gevulde buik het einde van de zwangerschap nadert. Het is bijzonder om mensen te begeleiden bij zorgen, lastige zwangerschappen of nare complicaties. Ook het begeleiden van IUVD’s (een kindje dat in de buik overlijdt) en zwangerschapsafbrekingen vind ik mooi aan mijn werk. Als ik moet kiezen wat ik het leukst vind, is dat het begeleiden van een bevalling. De geboorte van een kind. Ik vertel jullie graag een bevalling waar ik van kan smullen.

Het is 15.00u. Ik neem de dienst over van mijn collega’s en krijg de overdracht van kamer 67. Daar ligt Rosanna, 21 jaar, zij wordt voor het eerst moeder. Ze was hier gisteravond al om haar baarmoedermond voor te bereiden (primen) zodat we haar konden inleiden. Haar zwangerschap tikte bijna de 42 weken aan. Dit is een reden om de bevalling op te wekken. Ze kreeg de avond van priming een ballonnetje omdat ze nog geen ontsluiting had en dus niet inleidbaar was. Dat ballonnetje werd gevuld met 60 milliliter water en in haar baarmoeder, nét boven de baarmoedermond, gestopt. Meestal zorgt dit met een spreiding van enkele uren tot enkele dagen voor ontsluiting. Als de baarmoedermond twee of meer centimeter geopend is (ontsluiting) kunnen de vliezen worden gebroken en weeënopwekkers worden gegeven.

Rosanna had deze ochtend genoeg ontsluiting na een nacht met het ballonnetje. Mijn collega heeft haar vliezen gebroken en even afgewacht. Toen er geen weeën kwamen door het breken van de vliezen kreeg ze een infuus met weeënopwekkers (oxytocine). Hierop kwamen de weeën snel op gang. Dit was pittig voor Rosanna, zij heeft toen gekozen voor pijnstilling. Ze kreeg een ruggenprik. Deze werkt optimaal en ze heeft acht centimeter als ik de dienst overneem.

Na de overdracht lees ik me in, in Rosanna’s dossier. Ze heeft een ongecompliceerde zwangerschap gehad. Wel heeft de verloskundige meerdere keren met Rosanna gesproken over stoppen met roken maar zoals ik in haar zwangerschapskaart lees is dat tot op heden niet gelukt. Ik weet niet of het de oorzaak is maar het kindje wordt ook wat kleiner dan gemiddeld geschat. In haar bevalplan staat niets bijzonders. Ik lees dat ze haar vriend Stefan en moeder bij de bevalling wil en ze beschrijft nog wat wensen die eigenlijk heel standaard zijn bij een bevalling. Ik wil net de rest van de patiënten op de afdeling bekijken als ik word gebeld.
‘Hai met Lisa.’
‘He, met Irene, zorg jij voor kamer 67? Ze begint wat druk te voelen en de pijn lijkt weer terug te komen.’
‘O fijn! Ik kom eraan,’ zeg ik, en hang op.
Ik haal mijn pasje langs de computer waarmee mijn beeldscherm de cloud in vliegt en sta op. Ik vertel mijn collega’s van de avond dat ik waarschijnlijk even vast sta en dat ze moeten bellen als er iets is. Mijn collega’s wensen me succes terwijl ik de deur van ons kantoor dicht doe.

Ik loop rechtsaf de gang van de afdeling uit. In het hok van de verpleegkundigen die ik passeer wordt gezellig gekletst. Ze hebben het zo te zien niet heel druk. Ik loop verder en pak nog even mijn telefoon om te checken of er niets tussen mijn tanden zit als ik linksaf sla richting kamer 67. Voor de kamer staat een man van middelbare leeftijd met zijn rug tegen de muur. Met een grijns op zijn gezicht kijkt hij waarschijnlijk iets grappigs op zijn telefoon. Zijn baardje is wit en als ik hem groet, lachen zijn gele tanden mij vriendelijk toe. Ik klop op de deur van kamer 67 en stap binnen.

“Zolang je maar niet recht mijn doos in kijkt
vind ik alles goed.”

Het is gezellig druk op de verloskamer. Ik bots gelijk tegen de waskar op die gebruikt wordt voor afval en linnengoed en zie verpleegkundige Irene naast het bed van Rosanna staan. Ze helpt Rosanna rustig met het wegzuchten van de weeën. Ik begroet haar en ze knipoogt me lachend toe. Als de wee voorbij is stel ik me voor aan Rosanna en Stefan. Ook schud ik mijn hand (pre-corona tijd) met twee vrouwen die ik niet ouder schat dan eind veertig, Kelly en Joan. Ze zitten naast elkaar op het smalle slaapbankje en ik begrijp dat het de moeders van Rosanna en Stefan zijn. Ik benoem hoe leuk het is dat ze erbij zijn en ik hoor al snel dat ze beiden geen bevalling voorbij laten gaan.
‘Het is altijd toch zó bijzonder, een bevalling, helemaal van mijn eigen kind’ zegt Kelly, de moeder van Rosanna.
‘Ik heb al vier kleinkinderen,’ ratelt Joan, Stefan zijn moeder, verder, ‘ik ben er bij drie geweest, eentje ging te snel, daar kon ik niet bij zijn. Zo leuk dat ik nu ook bij die van Roos kan zijn, ik zou er eigenlijk niet bij zijn. We kwamen gewoon even kijken maar toen had ze ineens al acht centimeter dus ik ben gebleven. Vind je goed toch schat?’ Roept ze richting Rosanna.
Twee ogen, met prachtig lange gevulde wimpers kijken richting het slaapbankje.
‘Zolang je maar niet recht m’n doos in kijkt vind ik het goed.’
Ik moet lachen, heerlijk dit stel, zo open en eerlijk. Ik ben nog geen vijf minuten op de kamer en ben al heel wat wijzer.

Er heerst een opgewonden sfeer. Ik zie in mijn ooghoek een knalroze pakje klaarliggen onder de warmtelamp, dit zal vast een meisje worden. Stefan kijkt me stralend aan als ik naar het pakje wijs.
‘Het wordt een meisje,’ zegt hij. ‘Mietjes maken grietjes hè?’
‘Dat zal ik mijn man maar niet zeggen,’ grap ik terug.
Nadat er weer een wee voorbij is zie ik dat Rosanna haar buik wat begint mee te golven, vaak een teken van reflectoire persdrang, oftewel: tien centimeter. Ik schuif het gordijn naast het bed opzij en pak in het kleine keukenblokje op de kamer een paar handschoenen. Ik loop terug naar het bed en doe het gordijn weer dicht. Mocht schoonpaps toch ineens binnen lopen kijkt hij in ieder geval (om even in Rosanna haar taal te blijven) niet recht haar doos in.
Ik ga bij Rosanna op bed zitten en werp een blik op het hartfilmpje. De hartslag van de baby daalt iedere wee, vaak een teken dat er veel druk op het hoofdje zit. Voor de rest ziet het hartfilmpje er goed uit. Ik vraag of ik voorzichtig mee mag voelen.
‘Je doet maar wat nodig is,’ krijg ik als antwoord. ‘Dat kind moet eruit!’
Ze begint driftig mee te zuchten als de volgende wee zich aandient en roept dat ze nu echt moet poepen. Als ik voel naar de ontsluiting bots ik gelijk op het hoofdje van het kleine meisje. Ik voel nergens meer een baarmoedermond, dat betekent dat ze tien centimeter heeft. Als ik dit vertel hoor ik vanaf de toeschouwers-tribune gelach en een ‘zie je wel, ik zei het toch’. Beide dames staan prompt op en voegen zich bij het hoofdeinde van Rosanna.

Rosanna is opgelucht en luistert goed naar de instructies die ik geef. Irene rommelt wat om mij heen en zet in de computer dat we zijn gestart met persen. Ik zie dat het doorzichtige wiegje op wielen gevuld is met warme doeken. Op het karretje die we altijd gebruiken voor de instrumenten leg ik alles klaar voor het doorknippen van de navelstreng. Ook leg ik wat gaasjes neer om straks de placenta na te kijken en Rosanna haar perineum te kunnen beoordelen op rupturen.

We zijn inmiddels een minuut of twintig onderweg en Rosanna doet het super goed. Ze vindt het lastig en pittig maar perst, onder toeziend oog van vijf man sterk, de ene na de andere wee mee. We hebben een soepel lopende modus gevonden. Stefan helpt Rosanna tijdens de wee met het ondersteunen van haar hoofd. Irene staat naast mij aan de zijkant van het bed en Kelly houdt Rosanna’s been vast aan de andere kant van het bed. Ondertussen loopt Joan heen en weer richting het keukentje voor koude washandjes, bekertjes water en zo af en toe wat druivensuiker. Iedere keer dat ze om het bed heen loopt zie ik hoe goed ze haar ogen van Rosanna haar onderkant afhoudt.

De moeders die net de ogen droog hebben gedept, beginnen weer met brullen. Ze glimmen beiden van trots na het horen van de vernoeming. Kelly pakt gelijk haar telefoon en ik zie haar facebook openen.

We zijn bijna 45 minuten onderweg als we een klein beetje haar zien verschijnen. Van mijn enthousiasme kijkt iedereen opgewonden naar de onderkant van Rosanna die vervolgens tijdens het persen luid roept: ‘NIET ZO LOEREN JA!’ Ik moet lachen en verbaas me dat ze heeft ingestemd met al deze aanwezigen.

De ruggenprik werkt redelijk tussen de weeën door. Als het hoofdje van de baby bijna blijft staan (niet meer terugzakt de vagina in) geeft Rosanna nog wat instructies waar ze foto’s van wil hebben. Ook vraagt ze of Stefan haar spiegeltje nog even wil pakken. Ik ben verbaasd dat ze mee wil kijken wat er gebeurt van onder maar lach hardop als ze met het spiegeltje haar haren herschikt. Ook veegt ze de uitgelopen make-up onder haar ogen snel weg. Uiteraard gaat dit met enkele tussenpozen want die persweeën gaan maar door. Irene zegt dat bevallen nooit charmant is maar dat lijkt aan dovemansoren gericht.

Rosanna is net op tijd klaar want na nog eens een paar weeën blijft het hoofd nu echt tussen haar schaamlippen staan. Deze kant kende ik nog niet van Rosanna, ze vloekt en tiert van zich af.
‘DIT IS ECHT NIET NORMAAL HOOR,’ schreeuwt ze tegen mij.
Ik probeer haar zo goed mogelijk aan te moedigen en geef nog wat instructies over hoe belangrijk zuchten is tijdens dit laatste stuk. Bij de volgende wee zie ik iedereen om het bed hard mee zuchten. Ik probeer het geluid te overstemmen, maar ik kom niet over de noodkreet van Rosanna heen. Na één keer persen wordt het hoofdje geboren, ik pak het aan en na de tweede keer persen wordt ook het lijfje geboren. Een luid gekrijs vult de ruimte, die kleine overtreft zowaar haar mama.

Ik trek me even terug om het tafereel te aanschouwen. De moeders vliegen elkaar om de nek en Stefan is tot tranen toe geroerd. Hij bukt zich richting Rosanna waarbij het kleine meisje met haar krachtige grijpreflex het gouden kettinkje om Stefan zijn nek vastpakt. Irene helpt met het afdrogen van het meisje die het blauw-roze gestreepte ziekenhuismutsje op haar kleine bolletje krijgt . Ik trek mijn handschoenen uit en knipoog naar de moeders die beiden stralend naar me kijken.

‘Nou, nou, nou?’ Vraagt Kelly. ‘Hoe gaat ze heten, ik ben zó benieuwd.’
Rosanna kijkt stefan aan. ‘Ja schat, zeg jij het maar.’
Stefan schraapt zijn keel, kijkt naar zijn moeder en zegt: ‘ze heet Kayleigh.’
‘Kayleigh Joanne Kelsey,’ gaat Rosanna blij verder.
De moeders die net de ogen droog hebben gedept, beginnen weer met brullen. Ze glimmen beiden van trots na het horen van de vernoeming. Kelly pakt gelijk haar telefoon en ik zie dat ze facebook opent.
Ik kijk Irene aan en we glimlachen naar elkaar, heerlijk dit. Irene staat net bij de computer en vraagt even hoe we de naam gaan schrijven. Stefan kijkt Rosanna met grote ogen aan en zegt, ‘hoe hadden we het ook alweer bedacht schat?’
‘Kijk tan in je telefoon Steef!’ zegt Rosanna met haar stadse accent.
‘Oja,’ gaat Stefan verder. Hij pakt zijn telefoon uit zijn broekzak en spelt de naam voor Irene. Kelly is nog steeds druk met haar telefoon. Als Stefan de naam heeft gespeld houdt Kelly het beeldscherm voor Rosanna haar neus.
‘Schrijf ik het zo goed Roos?’
Rosanna kijkt naar het scherm en knikt naar haar moeder. Kelly klikt nog ergens op en stopt vervolgens haar telefoon terug in haar tasje op de slaapbank.
‘Zo, ze staat op facebook hoor!’ zegt Kelly trots.

De placenta wordt vlot geboren en na inspectie van het perineum zie ik dat ik nog moet hechten. Ik leg Rosanna in de beensteunen en haal de onderkant van het bed eraf zodat ik er beter bij kan. Ik pak een kruk, leg mijn hechtspullen klaar, trek de lamp van het plafond en zet de spotlight op de onderkant van Rosanna. Als ik mijn handschoenen aan heb hoor ik de deur open gaan. Ik kijk op en zie een man met een wit baardje binnen stappen. Ik kijk nog eens goed en besef dat het de kersverse Opa is. Ik geef aan dat hij even moet wachten.
‘Nee joh!’ roept Rosanna, ‘kom maar even kijken naar je kleindochter! Maar niet in mijn doos hè?’

Een half uurtje later loop ik met Irene de kamer af. We moeten lachen als ik de deur dicht trek. ‘Ooh,’ zucht Irene. ‘Wat was dit toch weer een fantastisch stel.’ Ik grinnik, en bedenk me hoe jammer het is dat niet iedereen van deze leuke bevalling heeft kunnen meegenieten.

Meer lezen over bevallingen op de verloskamers?
Klik hier.