Meisjes uit het oosten

Lieve Lisa,

Vorige week vrijdag konden wij weer even op gepaste afstand toosten op het leven. Dit keer in Utrecht bij een gezamenlijke vriendin. Één van de elf meiden uit onze vriendinnengroep. De ‘Olstmeiden’ zoals ik jullie noem. Terwijl we heerlijk aan het kletsen zijn vertelt onze vriendin, die als freelancer werkt, dat zij altijd direct een klik voelt met iemand uit het oosten. Dat beaam ik gelijk, alsof je een plattelandse meid meteen herkent en haar direct snapt. Het grote verschil in dat gesprek komt op één ding dat ‘stadsmensen’ altijd fascinerend vinden; Wij hebben vriendinnengroepen met meiden die we al van jongs af aan hebben. Mensen uit de stad vinden dat soms raar. Wellicht is dat ook gek. Het zette me in ieder geval aan het denken.

Wat is het grote verschil tussen een meid uit de stad of van het platteland? Ik heb wat dingetjes op een rijtje gezet die elke plattelandsmeid waarschijnlijk herkent:

1. Je zegt iedereen op straat gedag.
2. Je hebt maar één slot op je fiets.
3. De geur van pas gemaaid gras doet je denken aan thuis.
4. Drie kwartier fietsen? Dat deed je dagelijks naar school. Heen én terug.
5. Ongedierte doet je niets. Op de boerderij bij Opa en Oma speelde je ermee.
6. Weet je nog die jongen waarvan jij je eerste kus kreeg? Die is nu getrouwd met je nicht.
7. De vriendinnen met wie je in groep 3 in de klas zat heb je nog steeds.

Vooral dat laatste intrigeert me. In dorpen zijn vriendengroepen voor het leven. Onze gehele groep is wat dat betreft ‘laat’ samengevoegd (zo rond ons 15e). Waarvan er wel al aantal subgroepjes waren voor de samensmelting; die meiden zaten dan ook bij elkaar op de basisschool. Soms lopen we de deur bij elkaar plat, soms niet. Soms gaat de één een tijd met die om en in een andere fase met de ander. Net zoals dat met familie gebeurt, groeiden we met elkaar mee het leven in. Als je in de stad woont kun je elkaar ontlopen. Er is niet één school maar wel tien. Als je niet met elkaar over weg kunt, dan ga je gewoon niet met elkaar om. Maar in een dorp heb je geen keus. Want als jij ruzie hebt met Mientje, kan het maar zo zijn dat de moeder van Mientje weer de nicht is van je vader. Of de tante van je bazin. Of de zus van die jongen die je vroeger zo leuk vond.

Dit betekent dat er goed gedrag van je wordt verwacht. Voor sommigen is dat geen probleem, voor sommigen werkt dat beknellend. Voor mij bijvoorbeeld. Ik wilde gewoon af en toe helemaal onbezorgd los kunnen gaan zoals het een normale puber betaamt. Zonder dat dát de volgende dag werd besproken bij de bakker of op de voetbal. Dat was een reden om te vertrekken naar de stad. Voor mijn studie of eigenlijk meer voor mezelf. En hoe vaak ik ook dingen gezegd heb over dat ‘dorpje’ (vooral als je uit wilt gaan en alles 15 kilometer verderop is), feit is dat 90% uiteindelijk weer terug komt naar dat ‘dorpje’.

Ik denk omdat op een gegeven moment het besef er is dat tien minuten fietsen voor een theetje met je oudste vriendinnen veel belangrijker is dan ieder ander stadse voordeel. Al moet ik toegeven dat ik het soms mis om mensen tegen het lijf te lopen met roze leggings, crocs en gouden jassen. Heerlijk!

Lies, stel dat we elkaar die dag niet op de handbalschool hadden ontmoet. Denk je dan dat we vriendinnen waren geworden?

Lynn

Oh, en even iets anders hè? Mag ik dit blog opdragen aan onze vriendinnen? Die hele club van elf? Ik besef me door het schrijven van dit blog dat het hebben van een vriendengroep nog niet eens zo bijzonder is. Een vriendinnengroep hebben waarbij iedereen elkaar accepteert zoals ze is, waarbij er echt van elkaar gehouden wordt zonder voorwaarden: Dát is pas echte liefde. Daar kan geen man tegenop.

Lieve Lynn,

Wauw, ik vind het zo cool dat je dit zegt. En ook over onze vriendinnen want die zijn stuk voor stuk fantastisch. Maar ook allemaal anders, o zo anders. We weten alles van ze. Dat is fijn. Ze waren er toen we op vakantie gingen naar Renesse en Lloret de Mar. Ze waren er ook toen ik elf jaar geleden verkering kreeg. Toen mijn ouders uit elkaar gingen en toen ik trouwde. Ze waren er toen ik een tweeling kreeg en ik denk dat ze er nog heel lang zullen zijn. Het is heerlijk dat ik het niet nog eens uit moet leggen, hoe het allemaal is gelopen. Want ze weten wel hoe het zit. Ze weten wie mijn schoonouders zijn en waar mijn moeder woont. Ze weten wat ik leuk vind en van welke knappe BN’er ik het warmer krijg. En los van dat laatste besef ik dat het hebben van deze leuke vriendinnengroep een voorrecht is.

Dus ja, ik ben dat echte meisje uit het oosten. Althans, zo zie ik het. Ik ben geboren in een dorp, getrouwd met een mede-dorpeling en nu een prachtig huis in datzelfde dorp. Natuurlijk heb ik ook dat uitstapje gemaakt naar de grote stad. Mijn studententijd doorgebracht in de (hoe toepasselijk) dorpse stad Groningen. Dus heel erg stadserig is het bij mij nooit geweest. Maar ik vond dat ergens ook fantastisch. Dat stadse. Wel wetende dat ik altijd die club meiden had die daar thuis waren. En wat is het fijn dat zij er op dit moment nog steeds zijn.

Maar waarom ik het zo leuk vind dat jij dit zegt is omdat jij, lieve Lynn, voor mijn gevoel 50 meiden om je heen hebt. In plaats van die schamele elf die je er noemt. Een clubje van dit en een clubje van dat. En dat benijd ik soms. Maar aan de andere kant ook niet.

Natuurlijk zijn er meer meiden in mijn leven dan de ‘Olst-meiden’ die jij noemt. Maar ik heb voor mijn gevoel geen ruimte voor meer van die groepen. Ik zou niet weten hoe je dat doet. Al die vriendschappen in de lucht houden. Ik wil overal van op de hoogte zijn. Zodat ik er kan zijn als het nodig is. Ik onthoud graag belangrijke dingen. Of minder belangrijke. Maar ik wil je er graag naar vragen. Ik wil dat kaartje sturen als je moeder ziek is en onthouden wanneer je ook alweer die eerste dag na je verlof hebt. Juist dát is misschien ook mijn valkuil. Ik kan dat niet loslaten. En ik vind het dan ook oprecht vervelend als ik je daar vergeten ben een appje over te sturen. Dus meerder clubjes tegelijk onderhouden? Dat kan ik helemaal niet.

Maar dat vind ik helemaal oke. Ik ben verzadigd met vriendinnen. Natuurlijk komt er vast nog wel eentje bij. En natuurlijk valt er ook vast nog wel eentje af. Maar ik denk dat als ik over 15 jaar nog een keer zou gaan trouwen (wel met mijn huidige hubby uiteraard) dan staan daar dezelfde mensen als vijf jaar geleden. Is dat gek?

Het zijn hoe dan ook heerlijke mensen uit het Oosten. Want dat zijn het. Heerlijke mensen. Die inderdaad niet vreemd opkijken als je je fiets niet op slot hebt gezet. Die een praatje maken met mijn vader als die ook plots op de stoep staat omdat ze hem ook gewoon kennen. En dat je op het dorpsfeest heerlijk uit je plaat kan gaan zowel met je nichtjes en neefjes als met je oude liefdes. Want ja, die blijf je inderdaad tegenkomen. Voor ons is dat normaal maar zouden stadse meiden hier gek van op kijken? Hoe dat bij ons gaat.

En zouden we vriendinnen zijn geworden? Ik weet het niet. Ik kan je wel vertellen dat ik super blij ben met dat ik je al meer dan de helft van mijn leven ken. Met jou is het nog een stukje leuker. En hoe fijn is het dat jij, kleine Lynn, daar stond te dartelen naast mij op het handbalveld. Dat we vriendinnen werden omdat wij degenen waren uit die dorpjes. Dat wij elkaar, als dorpse meisjes van 14, herkenden. En dus naar elkaar toe trokken. Omdat we hetzelfde waren, hetzelfde zijn. Ook al zijn we mega verschillend.

Lisa