Ben ik dan echt zo’n hork? In deze blog probeer ik wat tegengas op de geluiden vanuit de media. Geluiden die weinig positiefs laten horen over de medewerkers op de verloskamers terwijl ik zelf toch echt het idee heb dat ik (en mijn collega’s) werken vanuit passie en liefde voor het vak.
Want: tien jaar geleden studeerde ik af en sindsdien beoefen ik het mooiste vak van Nederland. Ik heb geleerd dat ik goed moet doen voor zowel moeder als kind. Ik heb een mond gekregen om te praten, ik stel vrouwen gerust, ik leg een hand op iemands arm en help met zuchten als dit nodig is. Ik zucht wee na wee samen weg. Ik zit op mijn knieën voor je als je graag op de baarkruk zit, ik duw met mijn vingers net zolang op je onderrug als jij dit prettig vindt totdat ik kramp krijg. Ik leg een hand op de schouder van je partner die met grote ogen kijkt naar de pijn die zijn geliefde moet doorstaan om een nieuwe liefde op de wereld te zetten. Ik help met koude washandjes, probeer gerust te stellen en aan te moedigen. Ik help met bemoedigende woorden om je door te laten zetten als je niet meer kan. Ik houd je dat doel voor ogen als de pijn van de weeën en de lengte van de bevalling eigenlijk een druppel te veel wordt.
Lees je verder?
Damman Schrijft 