Haters

Lieve Lynn,

Het is de laatste tijd even rustig maar het kan maar zo zijn dat ik er binnenkort weer eentje in mijn inbox tegenkom. Een hater. Je kent ze wel. Van die mensen die het niet eens zijn met wat ik schrijf, deel of beweer. Die zeggen dat het anders hoort, moet of kan. Ik vind daar wat van.

Allereerst: meningen staan vrij. Vind je iets, mag je dat wat mij betreft delen. Maar vind je iets van mij persoonlijk, zonder dat je me kent en enkel omdat je interpretaties maakt van de dingen die ik schrijf, hou je dan alsjeblieft in want daar kan ik niet tegen. Zo had ik een tijdje geleden een blog gedeeld over welke opmerkingen ik allemaal naar mijn hoofd kreeg de eerste maanden met een tweeling.

Jeetje Lynn, daar waren veel mensen het NIET mee eens. Mijn inbox stroomde vol. Mensen vonden me mensonterend, ze vonden het bizar dat ik nog steeds werkte als verloskundige en ik moest mijn grote mond houden en verdomme blij met zijn met de kinderen die ik had gebaard. HALLO, alsof ik dat niet was? Alsof mijn werk iets te maken heeft met de opmerkingen die ik als tweelingmoeder kreeg.

Ook zeiden een paar mensen dat ik een typische moeder was van wie haar kinderen alles volgens haar straatje moeten doen. Ik was een ontaarde moeder omdat ik mijn kinderen zindelijk ‘maakte’. Terwijl een kind volgens haar zindelijk wórdt als het kind het aangeeft. Ik typte bijna terug: ben je jaloers? Maar ik deed het niet. Iets hield me tegen…

Goed, ik vond het nogal wat. De blog over tweelingreacties heb ik offline gehaald, daar had ik geen zin meer in. Niet veel later kreeg ik meer van dit soort reacties omdat mijn volgers-aantal groeide en mijn blogs op meerdere kanalen werden gedeeld. Mijn ruggengraat werd steviger dus ik kon het beter naast me neerleggen maar het raakt me nog steeds.

Als je het niet eens bent met iets wat ik schrijf mag je best zeggen: ik ben het er niet mee eens. Of dit klopt niet want… Heb je daar een gegronde reden voor dan pas ik het aan. No hard feelings. Maar val me niet persoonlijk aan, zeg niet dat ik mijn verloskundig vak niet meer mag uitoefenen omdat ik bepaalde dingen over mijn persoonlijke leven deel. Heb geen oordeel over mijn werk of mij als persoon als je het eigenlijk niet weet.

Ik word daar dus helemaal gallisch van. Mijn vurige hart wil haatdragende berichten terugsturen. Zak in de stront, of fuck you, zoiets. Mijn vingers jeuken altijd boven het toetsenbord. Maar ik houd me in, ik laat niets merken. Typ vriendelijk: dankjewel voor je feedback terug en probeer het naast me neer te leggen. Als je het niet leuk vindt wat ik schrijf, lees het dan niet. Ont-volg me, ga mensen volgen die precies zeggen wat je denkt of ga zelf schrijven want hier heb ik geen zin in. Maar dat doen deze mensen dan ook weer niet.

Ik weet dat ik me niet moet aanstellen en me niet uit het veld moet laten slaan door dit soort opmerkingen want het grootste gros is positief. Maar ik heb wel eens gedacht om te stoppen alleen al om al die reacties. En als mensen tegen me zeggen: ‘Ja, je deelt het toch zelf, dan is het toch logisch dat je die reacties krijgt,’ denk ik. Tja, ergens een punt. Maar zo gaat de lol er voor mij echt af.

Nu ik dit typ denk ik ook weer: als ‘de haters’ dit lezen trekken ze vast hun wenkbrauwen op boven hun chagrijnige kop en denken ze: zeur niet trut. Maar hé hater: deze komt van mij, uit mijn hart. FUCK YOU.

Aan de andere kant word ik wel heel blij van al die lieve berichten in mijn inbox. Van mensen die mijn informatie waarderen en mijn verhalen steevast elke week lezen. Dat doet me dan weer goed. Zal ik toch niet zo’n slechte verloskundige zijn als de haters denken?

Oke, genoeg over mij en mijn (naar verhouding) kleine volgers-aantal. Jij hebt er ruim zes keer zoveel. En jij deelt dagelijks foto’s, filmpjes en kleding. Jij krijgt boze klanten of mensen die niet tevreden zijn over hun bestelling. Mensen die typen: ‘Wat een slechte service. Ik laat een slechte recensie achter etc.’ Dat raakt jouw winkel, wat jouw kindje is en dát lijkt me ook pijnlijk. Dus ik vraag me af. Hoe doe jij dat? Wat vind jij daarvan?

Lisa

Lieve Lisa,

Hoe drukker het is in mijn shop, hoe meer er mijn dm’s in sliden. Als het er een tijdje veel achter elkaar zijn geweest, klik ik de verzoeken op Instagram eerst met een schuin oog aan, om vervolgens de inhoud te scannen en te bepalen of ik opgelucht adem kan halen of niet. Nee helaas, ik heb het niet over knappe boys die vragen om mijn nummer. Ik heb het over haters. Mensen die iets vinden van mijn account, bedrijfsvoering of mij. En ohja; daar vind ik ook wat van. 

Even terug naar jou; ik weet precies welk blog je bedoelt. Ik zie nog zo voor me dat je mij appte over de enorme haat-reacties onder je blog en ik samen met mijn vriend naar de reacties ging kijken. MIJN GOD, ik word er weer boos van als ik er aan denk. Het vuur spuwde uit mijn ogen. Dat de social media maffia jou, mijn lieve vriendin, zo persoonlijk aanvielen, zorgde ervoor dat ik zelf voor het eerst in mijn leven een comment onder iets plaatste (even voor de duidelijkheid: een comment zoals het hoort. Netjes, inhoudelijk en zonder iemand te beledigen). 

Misschien deed ik het ook omdat ik me er in herken. Gisteren nog: Terwijl ik rustig inkopen aan het doen was en lekker aan de klets met een leverancier, opende ik er per ongeluk één. Een HAAT bericht. Ik kromp totaal ineen en het kost mij dan echt even tijd voor ik me hier overheen heb gezet. Ik geef het toe: ik ben hier erg gevoelig voor. Je werkt zó hard en dat iemand je daar dan over aanvalt is gewoon echt pijnlijk. 

Ik snap dat je nieuwsgierig bent dus daarom even een kleine greep uit mijn haat-comments, want deze gaan voornamelijk over:

1. Retouren
Mensen zijn nogal beledigd dat ze deze zelf moeten betalen en dan ben ik uiteraard een k*twijf óf wil ik ze geld aftroggelen.

2. Modellen 
Aan het begin, toen ik zelf nog model stond, kreeg ik vooral te horen dat ik te dun was en geen representatief beeld afgaf (excuse me?!).

3. DHL
Want tja, een pakketje komt natuurlijk wel eens wat later en dat betekent uiteraard dat ik niet capabel genoeg ben om een eigen bedrijf te hebben.

4. Beschadigd
Deze laatste kwam toevallig vandaag binnen. Een klant vroeg namelijk €25 euro voor de ‘kleermaakster’ die de binnenkant (!) van een ceintuur moest maken. Natuurlijk moet ik vandaag nog betalen anders wordt er een slechte review online gezet.

Dus ja, het is inderdaad waar. Hoe harder je groeit, hoe brutaler mensen tegen je zijn en hoe meer schijt je over je heen krijgt. En dat is niet iets waar je rekening mee houdt voordat je eraan begint. Mensen vinden ook allemaal wat van je: dat vind ik ook zo heftig. Ik ben gewoon een meisje met een bedrijf: waarom moet je daar een mening over hebben? Wat is het verschil met als je een werknemer bent? 

Wij hebben het er wel eens over: hoe meer negativiteit je krijgt, hoe minder het je doet. Het verschil met 1,5 jaar geleden (toen ik met de shop begon) en nu is dat ik er vrijwel niet meer op in ga. Ik geef vrijwel meteen aan dat we er beter over kunnen bellen dan het heen en weer gepraat via Instagram. Maar je voelt het al aankomen; vanuit je slaapkamertje haten op een onbekend persoon is heel wat anders dan dat je die persoon te woord moet staan. Je kunt wel raden hoe vaak de telefoon rinkelt… 

9 van de 10 keer druk ik delete èn verwijder ik ze als volger. Als jij jouw leven op mij wil botvieren delete ik jou gewoon (lekker puh!). Want regelmatig zit ik met open mond te kijken naar de teksten. Hoe durf jij van een afstandje zo tekeer te gaan tegen mij? Bestaat er nog iets van fatsoen?

Dan wil ik toch nog even een disclaimer geven: ik krijg namelijk ook bakken met positiviteit en liefde. DANKJEWEL daarvoor. Ik kan hele avonden kletsen met een volger, adviezen geven en onderling tips geven over werkelijk alles. De positieve berichtjes zijn 99% procent meer dan de negatieve. GELUKKIG. Anders was ik allang gestopt.

En Lisa, ik kan niet anders dan al deze online sh*t vergelijken met het gewone leven. Hoe vaak wordt er wel niet over je geroddeld? Iedereen heeft een mening over elkaar en sommigen onder ons hebben er geen moeite mee om dit onder stoelen of banken te steken. Is het niet een levensles en pakken we het niet al heel goed aan? Ik ben hier in ieder geval veel coulanter door geworden, ik trek het me steeds minder aan en dit geldt daardoor ook in het echte leven. 

Is er niet dat gezegde; zolang ze nog over je praten zijn ze je niet vergeten? Misschien een leuk tegeltje voor op de wc voor wanneer je 30 wordt. 30! 

Lynn