Series

Lieve Lynn,

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: Ik ben geen serie-kijker. Zo, het is eruit. In deze 21e eeuw voelt het soms alsof ik buiten de boot val. Alsof ik die oude tante ben die niet weet wat het verschil is tussen Snapchat en Instagram als het weer eens gaat over welke series iemand aan het kijken is.

Natuurlijk heb ik zeker wel wat gezien en heb ik zowel Netflix als Videoland. En ook kijk ik wel eens wat nieuwe series. Maar erover meepraten lukt me niet. Intro’s van series raden bij pub-quizen is daarom ook niet aan mij besteed, tenzij er iets voorbij komt waar mijn lieftallige echtgenoot naar kijkt en dus per ongeluk is blijven hangen.

Ik voel me daarom dus vaak die oude tante. Breaking bad, Casa di papel, House of cards; ik heb er allemaal van gehoord en zijdelings een oog op laten vallen maar kijken, nee. Friends heb ik gezien en Grey’s anatomy volg ik al trouw bijna 15 jaar maar voor de rest zit ik achterin de klas.

Wat ik me soms afvraag, als ik hoor hoeveel series sommigen hebben gekeken: Waar haal je de tijd vandaan om het helemaal te kijken. Zoals Casa di Papel: Alle afleveringen kosten je al snel 33 uur, dat is dus 1 dag en 9 uur. Dat is meer uren dan ik in een week werk. Verdoe ik dan al mijn tijd met het lezen van tijdschriften, nutteloos door Instagram scrollen en married at first sight kijken of zijn er meer van die niet-serie kijkers? En nog belangrijker: mis ik iets? Zal mijn leven niet compleet zijn als ik op mijn 80e geen Peaky blinders, Game of thrones en Sons of anarchy heb gezien? Oftewel: is het verstandig om hier toch tijd voor vrij te maken?

Je moet nu niet denken dat ik een of andere boeken-nerd ben, want ook ik zit meerdere avonden per week ‘gewoon’ op de bank. Voor de televisie. Maar series kijken sla ik over. Ik vind het vaak te spannend, het sleept je mee, je wil direct verder kijken wat ook kán en waardoor ik dus blijf hangen. In die kostbare tijd die ik dan verdoe met nog één afleveringetje voel ik me achteraf schuldig dat ik in die tijd niet nuttigere dingen heb gedaan.

Maargoed, series zijn van deze tijd: Een way of living. Alleen ik laat het aan me voorbij gaan. Ik blijf lekker scrollen op Instagram en naar mensen kijken op televisie die met onbekende mensen gaan trouwen, maar mocht ik toch echt iets missen stel jij me er dan wel van op de hoogte? Want ik wil niet die ouwe tante worden. Die het verschil tussen Snapchat en Insta probeert te snappen maar niet verder komt dan: Dat is toch iets met social media?

Misschien ga ik maar een serietje beginnen. Maar welke zal ik dan doen? Na een korte blik op google ben ik in één klap gerustgesteld: zowel Friends als Grey’s staan in de top tien best bekeken series. Ik doe het dus eigenlijk verrassend goed. En zolang Netflixen niet als werkwoord in de Dikke van Dale staat kijk ik gewoon RTL-4.

Wat jij? Houd jij van series?

Lisa

Lieve Lisa,

Mede-bijna-dertiger van me. Wat fijn om te lezen dat jij je tijd niet besteed aan onzinnige series, wees daar blij om.

Helaas ben ik wel bang dat we steeds vaker ‘buiten de boot’ gaan vallen. Er is nu eenmaal een ‘jongere generatie’ die beter is in bepaalde dingen dan wij. Weet je nog toen wij vroeger in Boode stonden dat wij mensen van 30 jaar oud vonden? En dat je dan het idee had dat zij alles voor elkaar hadden? Grappige gedachte.

Hoe jij je voelt bij series, zo voel ik me bij flitsende online videootjes. Ik kijk met veel bewondering naar hoe jongeren de meeste grappige TikTok filmpjes in een handomdraai maken en Instagram accounts hebben met foto’s alsof ze door een fotograaf gemaakt zijn.

Zij begrijpen de techniek van deze tijd veel beter en voelen feilloos aan wat onze generatie wil zien. Als ik weer eens loop te gieren van het lachen om een Instagram Reel of een ouderwets Facebook filmpje, die net zo geniaal als simpel is, dan voel ik mij pas oud. Omdat ik besef dat zij hiermee zijn opgegroeid en wij hier nooit zo goed in zullen worden als zij.

Waar ik daarentegen echt niks van snap is de fascinatie die mensen met Youtube hebben. Ik weet dat Youtube het nieuwe tv kijken is, en sterren als Enzo Knol er warmpjes bij zitten, maar ik snap niet hoe dat kan. Wie zijn die mensen die niet tv kijken maar op hun telefoon Youtube filmpjes afgaan? Ben ik de enige die het echt geen hol interesseert welk dieet Monica Geuze nu weer volgt? Of welke lippenstift Mascha deze week aanprijst?

Nee, geef mij dan maar ouderwets een lekkere serie. Wat betreft dat laatste heb ik het afgelopen jaar héél wat ingehaald. Ik ben er echt van gaan houden. Voor corona dacht ik altijd: niet aan beginnen Lynn.

Want laten we eerlijk zijn, je bent er zo snel aan verslaafd. Verschrikkelijk. Maar in deze tijd? Wat maakt het uit, je hebt toch niet zoveel beters te doen. Ik heb dan echter wel één voorwaarde: ze moeten wel met een schuin oog te volgen zijn want ik wil ondertussen wel lekker op m’n telefoon kunnen surfen. 

Ik ben op dit gebied daarom iemand die er eerlijk voor uitkomt (net als Mark Rutte overigens) te genieten van het genre ‘guilty pleasure’. Hieronder vallen onder andere Temptation Island (love it!) en andere semi-reality programma’s als Love Island. Ik val altijd van de ene verbazing in de andere en elk seizoen zeg ik weer: waarom doen mensen hieraan mee?! En vooral: hoe zullen de ouders van de deelnemers zich voelen? 

Dus Lies, de volgende keer als we samen met de meiden zitten en het gaat over ingewikkelde series als Homeland, Casa di Papel of Vis a Vis zullen wij dan gewoon weer bespreken of Rachel en Ross nou wel of niet ‘on a break’ waren? 

Lynn