De zomervakantie staat weer voor de deur. Dat doet me denken aan onze vakantie vorig jaar. Geboekt op het laatste moment en hopend op gunstige coronacijfers wilden we met de auto richting het (hopelijk) zonnige zuiden. Met onze tweeling van toen net twee was het een hele trip naar ‘La Bella Italia’.
Even geen Corona, maar andere kopzorgen: twaalf uur in een auto met twee peuters. Aan goede voorbereiding geen gebrek: Nieuw speelgoed, filmpjes van Netflix gedownload, extra speentjes mee en een lading aan versnaperingen voor onderweg. Rozijntjes, bananen en broodjes met smeerkaas. Wij hebben twee prima slapers. Dat wil zeggen; ze slapen goed als ze thuis in bed liggen. Met rolluiken dicht, Sam het schaap (die rood kleurt als je moet slapen), een nachtlampje en knuffels. De auto + slapen + onze tweeling van twee: slechte combinatie.
Het plan was om rond vier uur in de ochtend te vertrekken. We boekten een appartementje via Airbnb in Duitsland waar we na zeven uur rijden een tussenstop zouden houden. Uiteraard de goedkoopste geboekt want: ‘ons bint zuunig’. We hadden ingecalculeerd dat we ergens rond de klok van 13.00u aan zouden komen bij het appartement zodat zus 1 en zus 2 hun schoonheidsslaapje konden gaan doen.
De nacht van het vertrek brak aan. Auto volgepakt, dakkoffer nog voller, koffie gezet, broodjes gesmeerd; we konden gaan. Zus 1 en 2 wakker gemaakt en in de auto gezet. Weinig gepraat en direct vertrokken. Zoals al voorspeld kwam er van slapen weinig terecht. Zus 2 was topfit. We zaten nog niet op de snelweg of er werd al getekend. Zus 1 keek af en toe eens met grote ogen naar haar zus maar niet veel later was ook zij verwikkeld in tekeningen van apen en slangen.
Het ontbijt werd daarom al vroeg geserveerd en rond half acht hadden we de eerste stop. Een speeltuin ergens in een woonwijk van Duitsland. Lang leve google maps. De glijbaan was nog niet in zicht of er werd al gejoeld vanaf de achterbank. Nadat we wat lekkers achter de kiezen hadden en een beetje thee in onze mik, stapten we weer vol goede moed de auto in. Na een aantal uurtjes, een speeltuin en een heel aantal files verder, kwamen we rond 14.30u aan bij het appartementje van Airbnb. 1,5u later dan gepland, ik reken het goed.
Ik belde aan en de deur werd geopend door een kleine, dunne vrouw met een zwart jurkje tot net onder haar billen. De grappige tattoos op haar onderarmen, de zwart leren kettinkjes en de neusring verraadde haar alternatieve stijl. Vriendelijk zei ze ons in gebrekkig engels goedendag en liet ons binnen. Ik had nog geen voet over de drempel gezet of de penetrante geur van kattenkak drong mijn neus al binnen. Oja, dacht ik, je moest ook voor de kat zorgen had ik gelezen in de advertentie. Leek ons leuk voor de meisjes, hadden ze wat te spelen. Ik zag ik mijn ooghoek de kattenbak direct bij de voordeur en bedacht me dat er waarschijnlijk net op was getoilleteerd door de desbetreffende kat.
Niets vermoedend zette ik de eerste tassen op de keukentafel. Aan het aantal miauws van alle kanten te horen in combinatie met het kattenparfum die alleen maar erger leek te worden, ging het hier niet om één kat. Nadat ik zag dat de eigenaresse haar wenkbrauwen optrok bij het aanzien van twee hongerige, chagrijnige en oververmoeide peuters die gelijk op ontdekking gingen tussen alle spullen in het kleine huisje heb ik wat beleefdheden met haar gewisseld waarna ze vertrok.
Zodra ze de deur achter zich dichttrok, trok ik snel de deur van het balkon op: FRISSE LUCHT. Een tweekamer-appartement inclusief een kat, oke. Maar hoeveel katten waren hier wel niet? Na een volle frisse ademteug de katten geteld; vier, OMG.
Slapen zonder rolluiken, in een gehorig appartement met een lucht van heb ik jou daar was geen strak plan vonden de meisjes. Daar was ik het overigens wel mee eens. Dus, met wallen tot onder onze oksels een speeltuin opgezocht. Hoe moe ook, voor een speeltuin zijn de gezusters altijd te porren. Terug in ons kattenpaleis snel wat voedsel bereid voor de tweeling waarna een nieuwe poging tot slapen werd gedaan. Na twee uurtjes in en uit bed, verhaaltjes, liedjes, gesus en getut was het stil. Fijn. Tijd om de Duitse thuisbezorgd uit te testen voor een pizza’tje om alvast in Italiaanse stemming te komen.
De pizza was heerlijk en we lieten ons op de bank voor de televisie zakken. Opeens hoorde ik een vreemd geluid ergens naast de kast. Ik keek op en zag één van de katten zijn maaginhoud legen op de toch al niet zo schone vloer. Nadat ik de volle lading kattenkots van de vloer had geveegd terwijl manlief met zijn neus in zijn t-shirt zat, vonden we het welletjes en slopen we als (hoe toepasselijk) een kat bij zus 1 en 2 op de kamer om ook zelf te gaan slapen.
Een paar uur later brak de nieuwe dag aan. Een combinatie van een vreemd kussen, lange autorit de dag ervoor plus een kattengeur die inmiddels in mijn haar zat, stond garant voor een opperbest humeur. Dit kon niet anders dan vakantie zijn. Na een vlug ontbijt terug in de auto voor dag twee van de tocht.
Ondanks hun zindelijkheid overdag hadden we beide zussen voor de zekerheid een luier aan gedaan tijdens de slaapmomenten. Dit om te voorkomen dat we vaak moesten stoppen voor het legen van die mini-blaasjes. Na een uurtje te hebben gereden konden we al aansluiten in de file. En je raadt het al: zus 2 moest plassen. Na meermaals aangegeven te hebben dat ze een luier aan had, kreeg ik net zo vaak terug: ‘nee, pot!’ Oftewel, ik ga niet in de luier ik wil op de pot. Ik probeerde het te negeren zodat haar blaas het niet meer zou houden en ze vanzelf ging plassen. Goed idee, slechte uitvoering. Daar was ze het natuurlijk niet mee eens dus zette ze een keel op. Niet fijn want zus 1 lag net lekker te tukken. Manlief kon niet voor of achteruit in de langzaam rijdende file en uit de auto stappen tussen de langzaam rijdende auto’s leek me ook geen goed idee. Een krijsend kind, file en hoge nood vergt creativiteit.
In mijn ooghoek zag ik op de hoedenplank het nietsverhullende groene tasje met het potje. Soms moet je wat. Dus: gordel af, mezelf als een slangenmens tussen de autostoelen door gewurmd. Zo muisstil mogelijk langs slapende zus 1 en een luid snikkende zus 2 aan de andere kant. Zus 2 volgde met grote ogen de manoeuvres van haar lenige moeder. Pot uit de tas, kind uit de autostoel, broek uit en hup op mijn schoot op de pot. De inzittenden van de passerende auto’s vonden dit uiteraard erg hilarisch. Terwijl zus 1 lekker door tukte had zus 2 een lege blaas. Met een big smile pakte ze haar moment of fame en zwaaide, al zittend op de pot, wild naar de lachende Duitsers die ons passeerden.
Na een korte stop even later besloot ik de luiers af te laten, want het broeide alleen maar en de gezusters zouden het toch wel aangeven als ze moesten plassen. Dan maar iets vaker stoppen. Een klein uurtje verder een luid geroep vanaf de achterbank van zus 1: ‘Mama, mama, mama, mama: nat! Bah. Nat!’ O, gut. Dit kon maar 1 ding betekenen: een ongeluk ín de auto. Gestopt op de dichtstbijzijnde parkeerplaats toch even op het potje. Een paar drupjes urine volgden: ‘mini plas,’ aldus zus 1. ‘Haha, ja de grote plas zit al in je stoel meid.’ Een vuilniszak en handdoek op de natte kinderstoel gedrapeerd en de luier toch maar weer aan.
Nog geen tien minuten later werd op de snelweg naar ons geknipperd en getoeterd. Het lampje van een open deur knipperde op het dashboard dat hadden we al gezien. Vast een deur niet goed dicht. We kijken wel even op de volgende parkeerplaats zeiden we tegen elkaar. Na een korte blik achterom, paniek! De achterklep van onze volgestouwde gezinswagen stond wagenwijd open terwijl de snelheidsmeter 130km per uur aantikte. Kak! We wisten niet hoe snel we moesten stoppen. Dus, midden op de vluchtstrook gestopt, klep dicht en terug in de auto. Oeps. Dit zal gegarandeerd grote ogen hebben gegeven aan menig mensen die ons tegenkwamen daar op die snelweg in Italië.
We keken elkaar even aan. Schudden beiden glimlachend ons hoofd en duimden maar dat alles er nog in zat. Gelukkig verliep de rest van de reis voorspoedig en kwamen we heelhuids een paar uur later op de camping aan.
Je maakt nog eens wat mee. Als dit geen vakantie is…
Meer lezen over het leven als tweelingouder? Klik dan hier.
Liever terug naar home. Klik hier.
Damman Schrijft 