Het gras lijkt groener

Lieve Lynn,

Ik ben heel tevreden met mijn leven, ik ben blij en gelukkig. Daar ben ik dankbaar voor. Ik weet hoe anders het leven kan lopen. Daar weet jij ook alles van. Ondanks dat ik zo tevreden ben, lijkt het me heerlijk om eens in de huid van iemand anders te leven. Of als een vliegje op iemands schouder een dagje mee te ‘vliegen’.

Iedereen leeft namelijk zijn leven op zijn of haar manier. Daar kan je heel veel van vinden. En eerlijk is eerlijk, je kijkt tóch met een bepaalde mening naar een ander. Maar is die ook terecht? Dat kan je eigenlijk alleen ontdekken als je in zijn of haar schoenen staat. Daarom zou ik wel eens willen ruilen met iemand die maar weinig overeenkomsten heeft met die van mij. Om eens te kijken hoe het ook kan zijn.

Ruilen met iemand die bekend is bijvoorbeeld. Hoe zou het leven zijn als je dagelijks met je smoel op tv komt? Of hoe zou het er in het koningshuis aan toe gaan? Hoe tof zou het zijn om eens een dagje in de huid van Maxima te kruipen. Wat doet zij als ze vrij is? Strijkt ze ook wel eens de blousejes van W-A? En kijkt ze ’s avonds ook wel eens RTL Boulevard om te horen wat André Hazes nu weer uitspookt? Ik stel me dan zo voor dat ze in haar H&M joggingbroek met haar pantoffels op de bank zit. Maar zou ze dat doen? Ik ben zo benieuwd Lynn.

Het lijkt me ook leuk om met iemand die dichterbij staat te ruilen. Ik ben benieuwd hoe het leven is als je werkt van negen tot vijf. Hoe het is om niét in de zorg te werken. Het lijkt me heerlijk om eens bij de bakker achter de toonbank te staan. Zodat ik me enkel druk hoef te maken over of de broodjes al uit de oven kunnen in plaats van of het kind in de buik eruit moet met een vacuüm of een keizersnede. Ook ben ik nieuwsgierig naar jouw leven Lynn. Terwijl ik er genoeg van weet.

Stel hè, dat je je leven samen mocht stellen dan zou ik van alle mooie dingen een beetje kiezen. Dan kies ik niet voor alzheimer of kanker, dan gaat er niemand uit mijn directe omgeving veel te vroeg dood. Dan kies ik enkel voor hakuna matata en zijn er alleen maar grote successen. Ik snap dat dat allemaal niet kan. Maar wat zou dat heerlijk zijn.

Toch zou mijn ideale leven er wel een beetje vergelijkbaar uit zien met het leven wat ik nu leid. Want ik heb een leuke man, leuke kinderen, een mooi huis en een fijne baan. Ik krijg iedere maand salaris, kan alles betalen en we doen (als er geen corona is) veel leuke dingen. Waarom blijft dan die nieuwsgierigheid naar het onbekende? Ben ik de enige die dat heeft of heb jij dat ook? Denk je ook wel eens: ‘och had ik maar?’

Had ik maar wat meer geld. Had ik maar meer tijd, had ik maar niet zoveel op de bank gehangen, had ik maar nog een extra grote reis gemaakt voor ik kinderen kreeg. Had ik maar.. Ik weet het, alles kan nog. Maar Lynn we worden bijna dertig, een derde van ons leven is al gepasseerd. Hebben we die eerste dertig jaar alles uit ons leven gehaald wat erin zat?

Hoe zou het zijn over nog eens 30 jaar, of zelfs nog verder? Als ik eind tachtig ben en samen met jou een bakje koffie doe op mijn twee bij twee balkonnetje van het bejaardentehuis (waar we dan uiteraard allebei wonen). Hoe kijken we dan terug op ons leven? Zijn we dan tevreden? Hebben we dan alles gedaan wat we wilden? Of denken we ook dan nog: ‘och had ik maar..’

Dus in plaats van mezelf dat pas afvragen als ik ergens eind tachtig ben doe ik het nu: haal ik alles uit het leven wat erin zit? Moet ik tevreden zijn met hoe het loopt of moet ik gaan voor de hoofdprijs? Zal ik tóch Maxima eens bellen of ze een dagje wil ruilen? Om te kunnen zien dat ook haar leven niet perfect is. Of zal ik gaan solliciteren naar een baan bij de bakker?

Wat vind jij? Voel je ook zo’n onrust of je alles eruit haalt? Of ben ik toch de enige?

Lisa

Lieve Lisa,

Dit is zo treffend, toevallig had ik hier vannacht nog een droom over die voor mij zo verhelderend was. Ik droomde namelijk dat ik een opleiding op het conservatorium volgde en het geweldig vond. Ondanks dat, voelde ik me toch vre-se-lijk. Gek, zou je zeggen. Maar we weten allemaal dat die opleiding niet zoveel zekerheid geeft als bijvoorbeeld een opleiding tot dokter. De onzekerheid over de toekomst die het conservatorium me gaf, maakte me gek, begrijpelijk ook. Is deze tweestrijd ook niet heel treffend, en een dilemma waar heel veel van onze mede- millennials mee dealen Lies? Een oneindigheid aan keuzes, de druk én de vrijheid dat we mogen doen wat ons gelukkig maakt, maar juist die onzekerheid zorgt voor de grootste stroom in burn-outs en depressies ooit?

Het ‘is dit het nou?’ en ‘ik wil nu happy zijn’ heeft me m’n hele leven achtervolgd. Tot het nare aan toe. Ik herinner me bijvoorbeeld een ruzie met mijn vader nadat ik met mijn studie was gestopt en het uithuilde dat ik nooit een 9 tot 5 baan wilde. Het idee alleen al gaf me het gevoel dat ik stikte! Wat bleek later? Ik vond het best fijn, de collega’s, de zekerheid en het salaris.

In die tijd leek het gras eigenlijk bij iedereen groener. Ik kampte zelf jarenlang met een depressie. Dat kwam mede door het feit dat ik echt op zoek was naar wat mij gelukkig maakte. En hierdoor ga je inderdaad denken: maar die en die doen het zo, moet ik dat dan ook? Dan zag ik jou gelukkig zijn met je jeugdliefde en hoopte ik zo graag, dat ik dat wilde. Maar dat was niet zo, snap je het nog? Ik had zelf ook dat leven kunnen leven maar het paste me gewoon niet. Ik probeerde het, maar de gebaande paden waren geen optie. Dat accepteren vond ik heel lastig en heeft lang geduurd.

En nieuwsgierig naar wat er allemaal bij anderen gebeurt? Ja, extreem! Ik ben vooral super benieuwd hoe het gaat bij de achterkamertjes van de politiek. Wat speelt daar nou echt? Wat gaat er vooraf aan elke deal? Wat gebeurt er allemaal bij de CSI? Of bij NASA? Ik zou in de hoofden willen kruipen van waarzegsters; is het echt?

Ook zou ik een dagje met jou willen ruilen en zoveel mogelijk babys willen halen. Wat een kick moet dat geven. Vooral dat je weet dat je echt ergens goed in bent. Maar ik ben ook super benieuwd hoe het is om ’s ochtends wakker te worden gemaakt door twee kleine aapjes die schreeuwen: ‘Mama!’.

Maar echt ruilen? Nee. Ik ben sinds jaren nu echt tevreden. Ik heb een geweldige vent, een super familie en ein-de-lijk een hond!

Maar die onrust: och, zo herkenbaar. Ik heb mijn bedrijf lopende en ik kan niet wachten om er wat bij te beginnen. Het is soms van de zotte zoals mijn moeder zou zeggen, maar ik vind het een geweldig teken. Het betekent dat ik iets doe wat ik echt leuk vind, ondanks de onzekerheid die daarbij komt. Heb ik het millennials dilemma nu verslagen Lies?

Maar stel dat ik dan terugkijk met jou op dat kleine balkonnetje (jou kennende met een wijntje i.p.v. koffie) hoop ik dat ik nog steeds zo onbevreesd, liefdevol en een tikkeltje naïef ben. Ik hoop dat jij nog steeds zo fanatiek, recht voor z’n raap en vindingrijk bent. Ik hoef niets achter te laten, heb geen aspiraties op een “legacy”. Ik hoop alleen dat we dan een keer sterren hebben lopen spotten op het Boekenbal, jij mij nog eens ouderwets hebt ingemaakt met een potje handbal en we verder een nietszeggend, liefdevol en vooral humoristisch leven hebben geleid.

Lynn