Dit is Willemijn tijdens het rondlopen door het ziekenhuis om de weeën op te wekken.
Naar aanleiding van mijn oproep om bij 3000 volgers weer een nieuw verhaal van één van jullie te schrijven, kreeg ik meer dan 50 verzoekjes. Het lot heeft bepaald en liet mij de bevalling schrijven van Willemijn. Een heerlijk verhaal zoals je ze niet zo vaak online leest. De meeste beval-verhalen die te vinden zijn, gingen moeilijk, waren pijnlijk of er ging van alles mis. Het verhaal van Willemijn is heerlijk en precies zoals ze het voor ogen had. Of nou ja, niet helemaal……..
Willemijn woont samen met Gerben op een boerderij. Ze hebben melkvee. Samen hebben ze een dochter, Mieke, van twee. Een tweede kindje is op komst. Maar na 40 weken zwangerschap is het gezin nog steeds niet uitgebreid. Willemijn heeft er een hard hoofd in dat het vanzelf zal gaan beginnen, want ook Mieke is geboren na een inleiding bij 42 weken zwangerschap.
De zwangerschap verliep voorspoedig, op wat maagzuur en vocht in de enkels na. Willemijn hoopt vurig dat deze bevalling wel spontaan gaat beginnen. Ze is nu 40 weken maar van weeën of vruchtwater geen spoor te bekennen.
8 juni
De uitgerekende datum breekt aan. Ze heeft een afspraak bij de verloskundige. Op haar dooie gemak meldt ze zich bij de verloskundigenpraktijk. Zal het de laatste keer zijn? Ze zit nog maar net in de wachtkamer als ze binnen wordt geroepen. Ze mag gelijk op de onderzoeksbank liggen. De verloskundige voelt dat het hoofdje naar beneden ligt. De baby lijkt nog niet helemaal ingedaald. De verloskundige pakt de doptone en luistert naar de hartslag. Het hartje tikt vrolijk in het rond.
‘Dat klinkt allemaal goed,’ zegt de verloskundige.
Willemijn had niet anders verwacht. Ze voelt zich goed en de baby beweegt dagelijks voldoende. Als de verloskundige de bloeddruk opmeet, kijkt ze een beetje bedenkelijk.
‘Wat is er?’ vraagt Willemijn.
‘Je bloeddruk is wat aan de hoge kant. Nog niet te hoog, maar hij stijgt wel een beetje. Dat moet die niet blijven doen want dan kunnen we mogelijk niet langer afwachten wanneer de baby komt,’ vertelt de verloskundige.
Zo’n vaart zal het wel niet lopen. Willemijn blijft nuchter en gaat weer naar huis. De verloskundige spreekt af dat ze morgen thuis langs komt om nogmaals de bloeddruk te meten.
Ach, ze is ook druk geweest vandaag. Ze had haast om bij de verloskundige te komen en heeft nog duizend dingen te doen thuis. Misschien is dit het moment voor Willemijn om het wat rustiger aan te doen.
9 juni
Precies een dag later is Willemijn de koeien van stal aan het halen als ze een auto het erf op ziet rijden. De verloskundige. Ze loopt snel naar huis om de verloskundige op te vangen.
‘Goedemorgen,’ Willemijn verwelkomt de verloskundige. ‘Ga zitten, wil je wat drinken?’
‘Nee, ik kom enkel even jou controleren en dan ga ik weer.’
Willemijn gaat zitten en doet haar dunne vestje uit. Ze gaat met haar arm naar de verloskundige zitten als zij de bloeddrukmeter aan haar bovenarm bevestigt. Langzaam pompt de verloskundige de band op. Hij knelt. Het klittenband knispert van de druk van de band. De verloskundige doet de stethoscoop in haar oren en laat wat lucht uit de band ontsnappen.
Willemijn kijkt naar buiten en wacht af. Het zonnetje schijnt en de koeien grazen lekker in het uitgestrekte weiland. Ze schrikt op uit haar dagdroom als de verloskundige de bloeddrukband van haar arm aftrekt.
‘Hij blijft hetzelfde als gisteren, net te hoog,’ zegt de verloskundige.
Ai, dat had Willemijn niet verwacht.
‘Ik ben ook druk geweest,’ biecht Willemijn schuldig op. ‘Misschien moet ik maar even binnen blijven in plaats van op het bedrijf te helpen. Zou dat schelen voor de bloeddruk?’
‘Misschien wel,’ antwoordt de verloskundige.
‘Dan kom ik morgen nog eens terug,’ vervolgt ze haar verhaal. ‘Als de bloeddruk dan weer te hoog is dan verwijs ik je naar het ziekenhuis. Daar gaan ze dan een hartfilmpje maken, je bloed en urine onderzoeken en kijken of je de zwangerschap nog uit kunt zitten tot 42 weken. Is dat oké?’
Willemijn knikt gedwee. Dit had ze niet verwacht. Ze neemt zich voor nu echt rustig aan te doen. Ze wacht het af tot morgen.
10 juni
De volgende morgen stipt 9.00u komt de verloskundige weer aan huis. Dezelfde als de dag ervoor. Ze herhaalt de handelingen met de bloeddrukmeter.
‘Sorry, Willemijn,’ begint ze als de oortjes van de stethoscoop uit haar oren haalt. ‘Hij is te hoog. Ik moet je verwijzen naar het ziekenhuis.’
De verloskundige belt voor een afspraak en ze mag gelijk komen. Precies een uur later mag Willemijn zich bij het laboratorium gaan melden. Gerben blijft thuis. Ze verwachten haar al, ze mag gelijk doorlopen. Willemijn wurmt zich met haar dikke buik op het toilet om wat urine op te vangen. Ze geeft het af bij de balie en loopt door naar de liften. Op de vierde etage meldt ze zich bij de zuil en neemt plaats in de wachtkamer. Niet veel later wordt ze binnen geroepen en aan het CTG gelegd. De uitslagen zijn nog niet bekend, eerst wordt het CTG aangesloten om te kijken hoe de baby het doet.
Na drie kwartier CTG komt Arda, de verloskundige van dienst, om Willemijn van het CTG af te halen. Het hartfilmpje is goed en ook de urine en het bloed zijn schoon. Gelukkig is er geen sprake van zwangerschapsvergiftiging. Wel is ook nu de bloeddruk te hoog, er blijkt sprake te zijn van hypertensie (een te hoge bloeddruk). Willemijn staat op en veegt met een doekje haar buik droog. Ze loopt achter Arda aan naar de kamer ernaast voor een echo.
‘Ik weet niet wat het wordt hoor,’ zegt Willemijn nog snel voor de zekerheid.
‘Prima, kom maar liggen.’
Arda legt een handdoek op haar broek en spuit een flaconnetje echo-gel op de buik van Willemijn. Het is koud, Willemijn krijgt er een rilling van. Arda strijkt over de buik met de echo-knop en legt uit wat ze ziet.
‘Kijk nu maar even de andere kant op,’ zegt ze. ‘Alles ziet er goed uit. Er is vruchtwater voldoende, eigenlijk juist wat meer nog dan nodig. Maar verder geen gekke dingen. En zie je dit?’ ze drukt wat hard op de buik met de echo-knop. Het kindje beweegt iets maar Willemijn begrijpt niet wat ze bedoelt.
‘Ik zie echt al lange haartjes joh,’ zegt Arda.
Willemijn lacht triomfantelijk.
‘Er is geen reden om je op te nemen. Wel is de bloeddruk te hoog. Je bent nu ruim 40 weken dus de baby is klaar om geboren te worden. Gezien het stijgen van je bloeddruk willen we voorkomen dat je toch een zwangerschapsvergiftiging gaat ontwikkelen of dat de bloeddruk veel te hoog gaat worden. Dat betekent dat ik wil voorstellen om de bevalling in te leiden,’ zegt Arda.
‘Ai, dat had ik niet verwacht. Maar wat moet, dat moet,’ antwoordt Willemijn.
Helaas dus geen spontane bevalling. Maar beter het zekere voor het onzekere.
‘We willen graag een gezond en levend kindje, dan maar een inleiding,’ zegt Willemijn.
Arda legt uit hoe de inleiding in zijn werk zal gaan.
‘Het hoofdje van de baby is nog niet ingedaald. Daarom geven we je tabletjes om de baarmoedermond te laten rijpen. Omdat het hoofd niet is ingedaald kunnen we geen ballonkatheter geven om de baarmoedermond te laten rijpen. Het primen, zoals we dat proces van rijpen noemen, kan soms wel een dag of 3-4 duren. Houd daar dus rekening mee.’
Die ballon had Willemijn bij haar eerste bevalling gehad. Dit zal dus anders gaan zijn. Maar 3-4 dagen klinkt wel als enorm lang in de oren van Willemijn. Daar zit ze eigenlijk niet op te wachten. Maar wat moet dat moet. Willemijn neemt afscheid van Arda en vertrekt weer naar huis. Ze moet zich overmorgen om half acht melden op de afdeling verloskunde. Een uurtje van te voren moet ze nog even bellen of er daadwerkelijk plek voor haar is.
11 juni
Een dag later genieten Willemijn en Gerben volop van hun laatste dag met zijn drietjes. Die avond brengt Willemijn Mieke alvast naar haar schoonouders zodat die lekker een paar daagjes daar kan logeren. Haar schoonouders gaan ook voor het bedrijf zorgen zolang Gerben bij Willemijn in het ziekenhuis is. Dat kan namelijk wel een paar dagen duren en in die tijd moet er wel gemolken en gevoerd worden. Willemijn gaat op tijd naar bed. Ze slaapt onrustig en staat de volgende ochtend alweer vroeg naast het bed. Zoals afgesproken belt ze rond half zeven de afdeling verloskunde. Helaas, op dat moment ligt het nog vrij vol. Maar gelukkig mag ze zich een uurtje later, om half negen, melden.
12 juni
Een uur later dan gepland stapt Willemijn alleen in de auto richting het ziekenhuis. Gerben blijft nog even thuis want het kan nog wel even duren. Hij komt in de loop van de ochtend richting het ziekenhuis.
Stipt half negen stapt Willemijn de verloskamers op. Ze wordt opgevangen door Judith, de verpleegkundige van dienst. Er heerst een ontspannen sfeer. Willemijn moet lachen als ze ziet op welke kamer ze ligt. Precies één kamer naast de kamer waar Mieke was geboren. Wat een toeval. Willemijn neemt plaats op het bed terwijl Judith het hartfilmpje aansluit. De hartslag van de kleine spruit komt gelijk naar voren. Dat klinkt goed. Judith geeft het belletje aan Willemijn waarop ze mag drukken als er iets is. Na ook een kopje thee te hebben gebracht, verlaat Judith de kamer.
Een half uurtje later gaat de deur van de verloskamer weer open. Judith komt weer binnen, gevolgd door een jonge vrouw in een lange witte jas. Ze stelt zich voor als Iris, één van de verloskundigen. Ze legt uit wat het plan is en dat ze wil voelen naar de ontsluiting. Iris neemt plaats op de rand van het bed en trekt haar handschoenen aan. Voorzichtig voelt ze naar de ontsluiting.
‘Het is nog niet open, en het hoofdje staat ook nog steeds wat hoog,’ vertelt Iris.
‘Dat betekent dat we de tabletjes gaan geven waar Arda je al over heeft verteld. Je mag ze nu innemen en over vier uurtjes nog eens. Dat doen we de hele dag totdat je vier keer een gift hebt gehad. Dat is het maximale op een dag. We maken nu het hartfilpmje nog even een half uurtje door zodat we weten wat de baby vindt van de tabletjes. Als dat goed is, mag je eraf en wachten we af. We gaan pas morgen weer inwendig onderzoek doen tenzij er eerder weeën komen, de vliezen breken of als er iets anders is.’
Willemijn knikt en ze heeft verder geen vragen meer. Iris verlaat de verloskamer terwijl Judith weer terug komt met tabletjes voor het rijpen van de baarmoedermond. Twee stuks. Willemijn slikt ze door en Judith laat haar weer alleen. Willemijn pakt haar telefoon om Gerben even een berichtje te sturen. Ze begint aan het eerste tijdschrift van de lading die ze mee heeft genomen. Als na een half uurtje het hartfilmpje afgaat, besluit Willemijn in beweging te komen. Want beweging is bevorderlijk werd gezegd door Judith en Iris.
Drie of vier dagen ziekenhuis. Bah, Willemijn moet er eigenlijk niet aan denken, de muren komen nu al op haar af. Het is prachtig weer buiten dus Willemijn trekt haar sandalen aan en gaat richting buiten. Bewegen is goed, mogelijk dat er op die manier iets op gang komt. Trap op, trap af, Willemijn struint het hele ziekenhuis rond. Wel handig die vier etages, zo krijgt ze aan beweging geen gebrek. Ze loopt over de parkeerplaats en via de hoofdingang weer naar binnen.
Rond 14.00u komt ook Gerben bij het ziekenhuis aan.
‘Hoe is het?’ vraagt hij.
‘Tja, prima. Ik voel af en toe iets van kramp maar dat mag geen naam hebben,’ zegt Willemijn. Ze heeft inmiddels twee giften van de tabletjes gehad. Nog twee te gaan vandaag. Om 15.00u is er wisseling van dienst. Judith en Iris gaan naar huis en er komt een tweede club. Vanavond heeft Wilma dienst. Wilma is een erg enthousiaste en gezellige verpleegkundige. Ze komt bij Willemijn op de kamer en stelt zich voor. Ze pakt een stoel en kletst een eind in de rondte. Ze hebben het over het melkveebedrijf en hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Fijn dat Wilma daar de tijd voor neemt. Gerben is op dat moment even naar de supermarkt want twee uurtjes op een verloskamer zijn er voor een boer al twee te veel. Het kon toch ook nog wel een paar dagen duren, dus waarom niet.
17.00u
Een uurtje later is Gerben terug bij het ziekenhuis. Met zijn boodschappentas met wat kleine boodschappen loopt hij naar de hoofdingang.
‘Heuj, Gerben,’ hoort hij.
‘Ha, Hans!’ antwoordt Gerben. ‘Wat doe jij nou hier?’
‘Hetzelfde als wat jij hier doet denk ik,’ lacht Hans.
En inderdaad, Hans zijn vrouw ligt ook te wachten totdat de bevalling gaat beginnen. Ook zij heeft tabletjes om de boel op te wekken. Gerben vindt het fijn een metgezel te hebben en blijft een tijdje buiten, bij Hans op het bankje, zitten. Niet veel later komt hij weer naar de verloskamer.
Op de verloskamer zit Wilma nog altijd met Willemijn te kletsen. Gerben komt erbij en vertelt over zijn ontmoeting met Hans die in hetzelfde schuitje zit.
‘Voel je al wat?’ vraagt Gerben.
‘Nee, het blijft bij af en toe een kramp,’ geeft Willemijn aan. ‘Ik heb niet het idee dat dit nou weeën zijn. Zal er wel bij horen.’
‘Dat kan heel goed,’ zegt Wilma.
19.30u
Gerben appt met Hans of het daar nog rustig is. Ook zij zitten keurig te wachten. Het stel spreekt of om beneden even koffie te gaan drinken in het restaurant. Met zijn vieren vertrekken ze voor een afspraakje. Ook bij hen is alles nog rustig. Het is bijna half negen als Willemijn, Wilma tevoorschijn ziet komen.
‘Kom je weer naar boven? We willen even nog een keer een hartfilmpje maken.’
‘Ja hoor, ik kom eraan,’ antwoordt Willemijn.
Eenmaal terug op de verloskamer sluit Wilma het hartfilmpje weer aan.
‘Komen ze straks nog weer voelen naar de ontsluiting? Dat zal ik wel fijn vinden,’ zegt Willemijn.
‘In principe doen we dat niet. Maar mochten er weeën gaan komen of als je het echt graag wil weten kan ik de verloskundige van dienst wel even vragen hoor,’ zegt Wilma.
Wilma verlaat de kamer en laat Willemijn en Gerben achter.
‘Ik hoop toch wel dat ze straks nog even kijken hoor,’ zegt Willemijn.
‘Je weet toch dat het 3 tot 4 dagen kan duren? Je wil veel te snel, dit gaat vast nog even duren hoor,’ zegt Gerben.
‘Je hebt gelijk, ik moet geduld hebben,’ zegt Willemijn.
Ze heeft het nog niet gezegd of het lijkt alsof er meer regelmaat in de krampen komt die ze heeft. Ze worden ook pijnlijker. Na drie kwartier komt Wilma de kamer weer op met de verloskundige van dienst: Sandra, weer een nieuw gezicht.
‘We zien toch wel heel veel harde buiken op het hartfilmpje,’ zegt Sandra nadat ze zich heeft voorgesteld en het verhaal van Willemijn en Gerben heeft aangehoord. ‘Vind je het goed dat ik toch even ga kijken of er al iets veranderd is in de ontsluiting?’
Willemijn knikt, kijkt vervolgens Gerben aan en geeft hem een knipoog. Zie je wel.
21.00u
Sandra komt bij Willemijn op het bed zitten en voelt naar de baarmoedermond.
‘Je hebt drie centimeter en het hoofdje drukt prachtig aan!’ zegt Sandra enthousiast.
‘Wat wil je?’ vraagt ze vervolgens.
‘Wat wil ik? Hoe bedoel je?’ vraagt Willemijn.
‘We kunnen nu de vliezen breken of we wachten tot morgen.
Vluchtig kijkt Willemijn richting Gerben maar zonder te toestemming van hem, geeft ze al permissie voor het startschot: ‘Breek ze maar hoor, ik kan toch niet slapen van deze krampen.’
Gerben kijkt wat huiverig. Hoe kon dit nu al gebeuren? Het zou toch 3 of 4 dagen gaan duren? Hij moet morgenochtend eigenlijk thuis nog voeren en melken. Hier had hij geen rekening mee gehouden.
Veel tijd heeft Gerben niet om zich druk te maken, want de vliezen zijn al gebroken. Geen weg meer terug. Sandra stapt verschrikt van het bed af want er volgt een flinke lading vruchtwater. Arda had gelijk: veel vruchtwater in de buik van Willemijn.
‘Vaak gaat een tweede bevalling sneller dan de eerste,’ zegt Wilma, de verpleegkundige.
‘Ja,’ haakt ook Sandra in. ‘We gaan nu even wachten wat er gaat gebeuren en of de weeën door gaan zetten. Anders gaan we weeënopwekkers starten. Mocht je tijdens de bevalling pijnbestrijding willen dan kan je daar het best al op tijd voor kiezen. Nu kan het nog zeg maar.’
Willemijn is erg huiverig voor de mogelijke weeënopwekkers. Dat was de vorige keer absoluut geen pretje. Of nou ja, de weeën waren geen pretje. Het ging toen van niks naar vol gas en de ruggenprik bij de geboorte van Mieke was een uitkomst. Willemijn besluit daarom nu alvast te vragen om de ruggenprik.
Wilma en Sandra bereiden alles voor. Het infuus wordt aangesloten en de spullen worden op de kamer gerold. Ondertussen begint Willemijn wat weeën weg te zuchten. Ineens lijkt het toch heviger te worden. Zal het breken van de vliezen succesvol zijn?
De anesthesist komt binnen en Willemijn gaat op de rand van het bed zitten. De weeën lijken nu ineens weer vol gas te komen. Net als bij Mieke. Oje, hoe gaat ze dit doen? Ze zucht dapper wee na wee weg, maar heftig is het zeker.
Terwijl Willemijn op de rand van het bed zit, staat Wilma tegenover haar. Ze helpt haar met het wegzuchten van de weeën. Tussendoor dweilt Wilma de vloer, het vruchtwater blijft maar stromen.
22.00u
Willemijn voelt zich schuldig. Ze verontschuldigt zich wel tien keer tussen de weeën door voor de hoeveelheid extra werk die ze Wilma bezorgd.
‘Geeft niets meid, kan je niets aan doen,’ Wilma stelt haar gerust.
Ondertussen prikt de anesthesist de ruggenprik. Willemijn krijgt er niets van mee. Ze is veel te druk met het wegzuchten van de weeën. Gerben ijsbeert door de kamer. Hij weet zich geen houding te geven. Af en toe roept hij wat bemoedigende woorden naar Willemijn. Ook hij doet zijn best.
De anesthesist is klaar, Willemijn mag weer op bed liggen.
‘Een kwartiertje duurt het inwerken van de ruggenprik meestal. Dus het gevoel moet zo anders worden,’ zegt de anesthesist.
Een kwartier later wordt het gevoel niet anders. Willemijn blijft heftig wegzuchten en Wilma ziet dat het menens gaat worden.
Willemijn kronkelt in bed en Wilma ziet haar buik golvende bewegingen maken.
‘Sorry hoor,’ zegt Willemijn. ‘Maar ik denk dat ik moet poepen. Kan dat met de ruggenprik?’
Wilma lacht en belt ondertussen naar de verloskundige.
‘Het gaat hard hier, kom je deze kant op? Epiduraal is net geprikt maar zonder succes. Ik denk dat ze persdrang heeft.’
‘Persdrang? Nee dat kan toch niet?’ Willemijn weet niet wat ze moet denken. De pijn is zo hevig.
23.00u
De kamer vult zich met nieuwe gezichten in witte pakken. Wederom wisseling van dienst. De verloskundige van de nachtdienst komt de kamer op: Arda!
Willemijn lacht als ze het bekende gezicht van Arda ziet.
‘O, jij bent er,’ zegt Willemijn. De enige die het geslacht weet van deze baby.
Arda spreekt Willemijn bemoedigende woorden toe en vraagt of ze mee mag voelen. Willemijn kan geen toestemming meer geven, de weeën volgen elkaar in veel te rap tempo op. Ze knikt enkel.
Arda gaat op de rand van het bed zitten en voelt. Ze lacht triomfantelijk.
‘Leuk dat je op me hebt gewacht! Je hebt al 10 centimeter.’
Willemijn lijkt met stomheid geslagen. Gerben ook: ‘Het zou toch 3-4 dagen duren?’
‘Soms gaat het toch echt een stukje sneller,’ lacht Wilma.
Ook Wilma haar dienst zit er bijna op en haar aflos komt ook naar de verloskamer. Vier vrouwen staan nu rond het bed van Willemijn. Allemaal wachtend op de geboorte van het tweede kindje van Willemijn en Gerben.
De sfeer is fijn. Toch raakt Willemijn wat in paniek. Het laatste stuk van de bevalling is al aangebroken. Kan ze dat wel? Wat gaat ze krijgen? Haar eerste bevalling duurde tijdens dit laatste stuk heel lang. Ze ziet op tegen dat deel. Dat had ze eerder ook besproken met Wilma. Wilma ziet dat ze wat in paniek raakt en probeert haar te helpen. Ook Gerben is een fijne vertrouwde steun voor Willemijn. Een goed team die twee. Ondertussen worden alle spullen voor de bevalling in snel tempo klaargezet. Dit kan nog wel eens vandaag gaan gebeuren.
23.30u
Willemijn begint met persen. Al vrij snel ziet iedereen een bos met haren tussen de benen van Willemijn verschijnen.
‘Het hoofdje komt er al aan!’ wordt van alle kanten geroepen.
Het gaat heel goed en voorspoedig. Willemijn heeft zich ondertussen helemaal herpakt en alle aanmoedigingen doen haar zichtbaar goed. Ze spiekt even naar de computer naast haar en ziet de tijd onderin beeld. Haar kindje gaat echt vandaag nog geboren worden!
Na nog eens twee flinke weeën zet Willemijn haar tweede kindje op de wereld. Arda pakt het kleintje aan en geeft het aan Willemijn. Ze kijkt en ziet direct dat dit een broertje voor Mieke is: ‘Gerben, we hebben een jongetje! Welkom Guus.’
Blijdschap en trots in de ogen van Gerben.
23.38u wie had gedacht dat het vandaag al zou gebeuren.
Het zou toch 3 of 4 dagen duren?
Lezen hoe de bevalling van Berdina ging? Die ik schreef toen ik 1000 volgers had. Klik hier.
Of die van Sara die ik schreef bij 2000 volgers. Klik hier.
Damman Schrijft 