Prematuur gebroken vliezen?

Tegen het einde van de late dienst rinkelt mijn telefoon. Ik vis hem uit mijn zak en schuif hem tussen mijn oor en schouder. De handschoenen die ik nog aanhad trek ik binnenste buiten uit. Vervolgens loop ik de verloskamer af waar ik net een meisje van amper twee uurtjes oud heb nagekeken.

Ik neem de telefoon op: ‘Met Lisa Damman, verloskundige.’
‘Met Marissa. Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn, kan dat? Ik ben nog maar 35 weken zwanger,’ hoor ik aan de andere kant van de telefoon.
‘Och, wat vervelend,’ zeg ik. ‘Sinds wanneer verlies je vocht? En blijft het lopen? Is het helder?’
‘Het is veel te vroeg hè? Ga ik nu ook bevallen?’ vraagt Marissa. Ze heeft mijn vragen niet eens gehoord waarschijnlijk. Ze klinkt een beetje in paniek.
‘Dat weet ik niet,’ ik kan haar niet echt gerust stellen.
‘Kom maar deze kant op dan gaan we het hier even zien. Neem ook wat spulletjes mee voor het geval dat het inderdaad gebroken vliezen zijn want dan moeten we je opnemen.’
Ik hoor tranen aan de andere kant van de telefoon. Nadat ik de geboortedatum en achternaam heb genoteerd hang ik op. Ze woont in de buurt van het ziekenhuis dus ze is hier zo. Ik zoek haar op in ons systeem en zie dat ze bij ons onder controle is vanwege psychische problemen. Ze gebruikt medicatie vanwege een depressie in het verleden en heeft zoals te lezen geen fijne jeugd gehad. Ik snap dat ze wat onzeker is. Hopelijk valt het mee.

Ik geef het consult door aan de zorgcoördinator van de afdeling. Zij zorgt dat straks een verpleegkundige Marissa opvangt. Ik loop naar ons kantoor waar ik de administratie verwerk van de bevalling die ik had gedaan. Als ik klaar ben haal ik een kopje thee want mijn werk voor deze dienst lijkt er tot zover op te zitten. Ik wacht in ons kantoor en na bijna een halfuurtje zie ik het hartfilmpje van de baby van Marissa op ons grote overzichtsscherm binnen komen. Het begin ziet er mooi uit. Nog een half uur later zet ik mijn mondkapje weer op en loop richting de onderzoekskamer waar Marissa ligt.

‘Hé, heb jij Marissa opgevangen?’ vraag ik aan Neline, één van de verpleegkundigen.
‘Ja klopt, ze is er net hoor, een half uurtje. Het hartfilmpje ziet er mooi uit. Ze had veel vocht wat maar bleef lopen en ze is heel bang dat ze te vroeg gaat bevallen. Het is een jonge meid,’ zegt Neline.
‘Ik loop wel even naar binnen,’ zeg ik.
‘Zal ik meegaan?’ vraagt Neline.
‘Oh, nee hoor, ik red me wel, thanks!’

Ik klop op de deur van de onderzoekskamer. Als ik de deur opendoe, zie ik Marissa met haar handen op de bovenkant van haar bolle buik op het bed zitten. De knoppen op haar buik zitten met snoeren vast aan het apparaat naast haar. Ze ziet er onverzorgd uit. Haar vette haren zitten in een strakke paardenstaart. Haar gezicht is bleek en zit vol met rode puntjes. Naast haar zit haar partner. Hij stelt zich voor als Rick. Hij is groot en behoorlijk dik. Hij heeft zijn pet achterstevoren op. Zijn katoenen shirt zit net iets te strak waardoor ik de onderkant van zijn buik een stukje kan zien. Ik pak een stoel en ga naast het bed zitten.

Nadat ook ik me heb voorgesteld kijken Marissa en Rick me verwachtingsvol aan.
‘Vertel,’ zeg ik. ‘Je belde me precies een uurtje geleden dat je vochtverlies had. Hoe ging dat?’
‘Nou,’ zegt Marissa. ‘Ik ging naar de wc om te plassen en nadat ik al klaar was met plassen en weer op stond liep er ineens vocht langs mijn benen. Het was geen urine want het had geen kleur. Ik heb eraan geroken zoals op internet stond en het ruikt anders dan urine. Toen liep ik naar de kamer en Rick zat op de bank en toen moest ik mijn legging en onderbroek uitdoen omdat het helemaal nat was. Daarna had ik een nieuwe onderbroek aangedaan en ben ik ook op de bank gaan zitten. Toen ik weer opstond was die weer nat en ik voel het nu nog steeds.
‘Mm, dat klinkt inderdaad als gebroken vliezen,’ zeg ik. Ik vertel kort over de gevolgen van prematuur gebroken vliezen. Dat ze in het ziekenhuis moet blijven en dat ze grote kans heeft dat binnen 48 uur de bevalling gaat beginnen. Ik vertel dat ze de eerste 48 uur moet blijven en dat we daarna kijken of we thuiscontroles kunnen gaan doen. Maar ook vertel ik dat we eerst wat onderzoeken gaan doen om te kijken of het echt gebroken vliezen zijn voordat we een heel plan uitstippelen.

‘Het eerste onderzoek dat ik wil doen, is kijken of ik vocht zie lopen als jij hoest of blaast op je hand. De provocatie-test noemen we dat.’
Marissa knikt maar ik denk niet dat ze het begrijpt.
‘Je mag je broek en onderbroek uitdoen en even op een matje komen zitten met je blote billen.’ Ik doe ondertussen het hartfilmpje uit. ‘De baby doet het goed, daarover dus geen zorgen,’ zeg ik wijzend naar het hartfilmpje.
Marissa gaat weer op het bed liggen nadat ze alles uit heeft gedaan. Ze heeft een inlegkruisje in en ik zie dat die inderdaad nattig is van helder vocht. Met samengeknepen knieën komt Marissa vervolgens op bed zitten. Ik zie dat ze het ongemakkelijk vindt en benoem dit ook.
‘Ik snap het hoor,’ zeg ik. ‘We doen het gewoon rustig aan, jij geeft aan als ik de onderzoeken mag doen en als het even niet gaat of je wilt even wachten is dat ook oke.’
Marissa knikt weer, ze zegt maar weinig. Vervolgens spreidt ze langzaam haar benen en tilt haar knieën op. Ik vraag haar of het oke is dat ik bij haar op bed kom zitten en of ze het goed vindt dat ik haar aanraak. Met haar toestemming spreid ik haar schaamlippen.

‘Oke, nu mag je even een paar keer flink hoesten,’ zeg ik.
Marissa hoest voorzichtig.
‘En nu ook een keer op de buitenkant van je hand blazen. Dan zet je wat druk en kan eventueel het vruchtwater naar buiten lopen zodat ik het kan zien.’
Op het moment dat ze het doet zie ik helder vocht lopen. Het heeft geen vlokjes zoals vruchtwater meestal een beetje heeft maar het komt duidelijk niet uit de urinebuis.
‘Ik zie inderdaad vocht lopen,’ zeg ik. ‘Ik wil nu even met een wattenstaafje een beetje vocht opvangen om te onderzoeken op het vruchtwater is.’
‘Oke,’ zegt Marissa.
Ik pak het wattenstaafje en breng het vijf centimeter in de vagina. Ik stap van het bed af en wacht even zodat het wattenstaafje voldoende vocht op kan nemen. Vervolgens verwijder ik het staafje en stop het staafje in een potje met een klein beetje ander vocht. ‘Hier doet het laboratorium straks een soort zwangerschapstest mee waaruit een plusje of een minnetje komt. Vruchtwater dus, of geen vruchtwater,’ zeg ik.

Ik probeer alles zo goed als ik kan uit te leggen aan Marissa en Rick. Ik vertel dat ik inderdaad vocht heb zien lopen en dat de kans groot is dat het vruchtwater is. De test zal het uitwijzen. Ik laat het stel even wachten op de uitslag terwijl ik de test naar het laboratorium stuur.
‘Als er wat is, of jullie hebben nog vragen, druk dan even op het belletje,’ zeg ik.
Zowel Marissa en Rick knikken gedwee.

Ik loop de deur uit en zie dat Neline me tegemoet loopt.
‘En?’ vraagt ze.
‘Mwah,’ zeg ik. ‘Niet overduidelijk maar wel een positieve provocatietest. Ik heb de amnisure (vruchtwatertest) ook afgenomen die stuur ik nu even op.’ Ik houd ondertussen het potje de lucht in.
‘Oké, laat het maar weten als ik wat voor je kan doen,’ zegt Neline.
‘Ja, als de amnisure negatief is wil ik ook graag even met een eendenbek kijken. Dan mag je wel even assisteren,’ zeg ik.
‘Prima, bel maar als je zover bent.’

Ik stuur het buisje op naar het laboratorium en schrijf ondertussen mijn bevindingen van het consult alvast op in het dossier van Neline. Ik vraag of ik mijn collega’s nog ergens mee kan helpen terwijl ik wacht op de uitslag van het lab. Mijn collega’s zijn hun dienst ook aan het afronden dus ik wacht rustig achter mijn computer. Nog geen tien minuten later zie ik dat de uitslag negatief is. Dat betekent dat het geen vruchtwater is. Goed nieuws natuurlijk voor Marissa.

Ik bel Neline om te vragen of ze me helpt omdat de amnisure negatief was.
‘Tuurlijk,’ antwoord ze altijd even vrolijk. ‘Ik kom eraan.’
Ik loop alvast naar de kamer en open de deur. Marissa zit nog net zo gedwee in het bed als even daarvoor. Rick zit nu naast haar en houdt haar hand vast. Wat lief. Fijn dat ze het samen goed hebben. Ik zie dat Marissa heeft gehuild. Ze vindt het vast ontzettend spannend. Ik besluit gelijk met de deur in huis te vallen: ‘De test is negatief. Het lijkt geen vruchtwater te zijn.’
Ik zie gelijk een glimlach verschijnen om de mond van Marissa en ook om die van Rick. Ze zijn zichtbaar opgelucht. Fijn voor ze.
‘Ik wil toch nog even een ander onderzoek doen, want ik wil weten wat het vocht kan zijn. Dat wil ik doen door even met een eendenbek te kijken of ik meer vocht zie. Ken je dat?’ vraag ik.
Marissa knikt.
Zou je dan nog een keertje je broek en onderbroek voor me uit willen trekken?’
‘Ja hoor,’ zegt ze al veel minder ongemakkelijk dan even daarvoor.
Ik haal ondertussen de onderkant van het bed eraf en doe de beensteunen omhoog. Net op dat moment komt ook Neline binnen die me komt helpen.
‘Vind je het goed dat ze mij even assisteert?’ Ik kijk Marissa aan.
‘Ja hoor,’ zegt Marissa weer.

Ik pak de spulletjes die ik nodig heb en laat Marissa de eendenbek zien. Ze trekt een gezicht en kijkt naar Rick. Ik pak wat glijmiddel en breng de eendenbek in. Neline pakt de onderzoekslamp en schijnt hem in de richting van de eendenbek. Net op het moment dat ik hem wat verder naar binnen wil brengen zie ik Rick een beetje verschuiven op zijn stoel. Ik kijk hem aan en vraag of alles goed gaat.
‘Ehm,’ begint Rick duidelijk ongemakkelijk. ‘Kan het misschien zijn dat ik de vliezen gebroken heb? We hebben vanavond namelijk seks gehad.’

Mijn gezicht verstrakt achter het mondkapje. Ik ben op dit moment erg blij met het kapje en verwijder gelijk de eendenbek. Ik heb ineens een verklaring voor al dit vocht en moet in mijzelf enorm lachen. Ik had ze alle vragen gesteld die ik normaal vraag maar die ene belangrijke vraag vergeten. Of ze ook seks hadden gehad.
Ik til mijn hoofd op en kijk naar Marissa en Rick. Zij zijn zich nog altijd van geen kwaad bewust.
‘Ik denk niet dat je de vliezen hebt gebroken door seks te hebben hoor Rick,’ zeg ik.
‘Ik denk dat het vocht wat af is gelopen sperma is.’
Ondertussen loopt er een rilling over mijn lijf. Ik kijk nog eens naar Rick, ik heb net letterlijk in zijn sperma zitten neuzen.

Neline loopt de kamer af. Maar goed ook, want ik kan haar nu niet aankijken zonder in lachen uit te barsten. Marissa en Rick kijken mij zichtbaar ongemakkelijk aan. Ik verlos ze maar uit hun lijden: ‘Geen probleem hoor! Maar weet dat sperma ook vocht is. De volgende keer als je vochtverlies hebt nadat je seks hebt gehad, wacht dan gerust even met ons bellen, want dat stopt vanzelf. Of: gebruik een condoom. Dan weet je zeker dat je vervolgens niet weer hier een avondje moet doorbrengen,’ probeer ik uiterst serieus te zeggen.

Marissa kleed zich weer aan terwijl ik mijn spulletjes opruim. Ik draai mijn rug naar het stel. Er hangt een oorverdovende stilte in de kamer. Ik kan niet anders dan glimlachen en probeer mijn gezicht weer in de plooi te brengen. Ik doe de deur voor het stel open en wens ze nog een prettige avond.
‘Dankjewel,’ zeggen zowel Rick als Marissa.
‘Geen dank, wie weet tot een volgende keer.’
Rick legt zijn zware arm om de nek van Marissa als ze de afdeling aflopen. Ik ben benieuwd hoe zij zometeen in de auto zitten. Hihi.

Ik zwaai het stel uit en ruim de kamer op. Neline zat om het hoekje te wachten en stapt het kamertje binnen.
‘Volgende keer gewoon even je mondkapje afdoen bij een consultje gebroken vliezen,’ grapt ze. ‘Dan ruik je het gelijk. Of weet jij niet wat sperma is? Haha.’
Ik stoot haar aan en we lachen het uit: ‘Dat arme stel durft me nooit meer onder ogen te komen.’

Meer lezen over wat ik meemaak op de verloskamers? Klik hier.
Of ga terug naar de homepage door hier te klikken.