Mijn tweeling doet alles, maar dan ook álles in hetzelfde tempo. Omrollen, kruipen, staan, lopen, rennen, fietsen en poepen. Dat laatste is soms een uitdaging. Goed, naast dat ze alles in hetzelfde tempo doen, willen ze ook vaak precies dezelfde dingen. Jurkjes, bordjes, bekers: alles. Ook iets wat ze willen: op dezelfde stoel in de auto zitten. Dat geeft soms enorme problemen. Voor mijn peuters is het niet op de goede stoel kunnen zitten namelijk een groter probleem dan dat de avondklok was voor de tieners.
Op marktplaats kocht ik toen mijn meiden hun Maxi-Cosi waren ontgroeid twee autostoeltjes voor 1 tot 4 jaar. Twee lompe dingen die sindsdien standaard in mijn auto zitten. Ik vond het zonde om daar dure stoeltjes voor te kopen dus ik zocht mijn heil op marktplaats. We hadden voor beide auto’s stoeltjes nodig. We halen en brengen namelijk om de beurt. Ik was dan ook blij toen ik vier soortgelijke stoeltjes vond op marktplaats. Mijn kinderen vonden het prima. Toen nog wel.
Tegenwoordig is het bij het woord auto al strijd. Een strijd waarbij altijd iemand in tranen is, want er is altijd iemand niet blij. In mijn auto staat één stoeltje met een bloemetjesmotief en één met effen roze bekleding. Mijn kinderen willen allebei op die met de bloemetjes. Nog voordat ik het woord auto heb uitgesproken, heeft één van de twee al besloten dat ze op de ‘bloemen’ mag. Het in goede banen leiden van dit grote probleem vind ik lastig.
Ik ben meestal van de ‘niet-zeuren-kom-op’ aanpak. Maar ik ben zó klaar met die strijd dat ik op een gegeven moment weer op Marktplaats terecht kwam. Dit keer voor een bloemetjes-hoes of soortgelijke roze bekleding. Ik vond niets, dus ik besloot een nieuwe te kopen. Wat bleek: Nieuw zijn die bloemetjes niet meer te verkrijgen. En een ander soort bloemen durfde ik niet aan. Ik moest het ermee doen. De één de heenweg en de ander de terugweg is sindsdien het streven. Maar als de trip een enkele reis betreft blijft het hommeles.
Gelukkig kreeg ik een idee. Dat roze stoeltje moest toch op de een of andere manier ook leuk kunnen zijn? Ik heb het stoeltje bestudeerd en zag dat op de hoofdsteun: MAXI-COSI-TOBI staat. Oftewel: letters. Mijn kinderen zijn dol op het alfabet, dus de eerstvolgende keer dat er een autoritje aankwam, begon ik: ‘Meiden, we gaan zo met de auto.’ Zus 1: ‘Ikke oppe bloemen.’
‘Ho,’ haakte ik gelijk in. ‘Weten jullie welke stoel we ook hebben? Een stoel met letters. Twaalf letters: supercool.’ En zo ging ik nog even door. Ik heb me uitgelaten over een stoel alsof het de nieuwste Iphone was.
Dus zo geschiede, we gingen op pad. De jassen waren aan en de veters gestrikt.
Zus 1 begon: ‘Mama, ikke oppe letters.’
‘Tuurlijk, goed idee! Het is ook een fantastische stoel.’
Wild geknik en een grote grijns volgden.
‘Dan mag jij op de bloemen,’ zei ik tegen zus 2.
Zus 2 vond het prima en knikte enkel.
We lopen de deur uit, ik open de portieren en ik wijs zus 1 op haar letter-stoel. Ik laat de letters zien, ze is dolgelukkig. Ik maak de gordels vast en sluit het portier. Ik pak de hand van zus 2 en neem haar mee naar de andere kant van de auto: ‘Dat is fijn hè?’ zeg ik. ‘Nu mag jij op de bloemen.’ Wat fijn dat dit het was. Wat is een peuter soms makkelijk te kneden. Waarom heb ik dit niet eerder bedacht?
Ik open het portier en laat zus 2 instappen. Zus 2 kijkt naar mij en begint te brullen: ‘Neeeeee, Mama, ikke wil oppe letters!!!!!’
HELP.
Deze blog is tevens geplaatst in het tijdschrift van de NVOM waar ik een vaste column voor mag schrijven.
Meer lezen over het hebben van tweelingen? Klik hier.
Damman Schrijft 