Wandelen, ik zag het eigenlijk altijd als een doelloze activiteit om de tijd door te komen. In plaats van een rondje lopen kon ik ook nog even een aflevering Grey’s kijken, een kopje thee drinken op de bank of een wasje opvouwen. Toen ineens was daar corona. Voor huishoudelijke taken hoef ik geen tijd meer te maken want tijd heb ik in overvloed. Activiteiten die wat meer inspanning behoeven, zoals sport, zijn al gestopt sinds ergens vorig jaar. Dus ja, ik moet toch op een gegeven moment wat.
Een paar weken geleden kwam in de groepsapp van de familie mijn tante met de ‘ommetjes’ app. Een app die je ommetjes bijhoudt en waarmee je punten kan verdienen. Door die punten word je verdeeld in een ranglijst met op nummer één degene met de meeste ommetjes/ verdiende punten. Kijk, dat heb ik nodig. Niet dat doelloze rondjes lopen (wat het voor mijn gevoel is) maar punten scoren. Ik, met mijn fanatieke aard voel daar wel wat voor dus ik meldde me aan. Tegenwoordig ga ik dus elke dag een ommetje maken. Denk nou niet dat een ommetje een wandelpartij van dik twee uur is nee, een ommetje heb je al gemaakt na 20 minuten.
Dus ik loop, ik loop door het dorp, langs de IJssel, richting het buurdorp ik loop alle kanten op. En het is eigenlijk heel lekker. Het stimuleert de geest (aldus Erik Scherder, je weet wel die enthousiaste hoogleraar neuropsychologie) en is goed voor je humeur. Het is vast nog voor veel meer dingen goed, maar ik krijg slechts één hersenweetje per ommetje dus ik heb er nog wat te verdienen.
Tijdens dat lopen, en dan met name door het dorp, zie ik van alles. Ik loop vaak tegen het einde van de dag, voor de avondklok in het schemerdonker als de lampen in de huizen aan zijn. Mijn nieuwsgierige geest kan het niet laten die kamers in te kijken. Dus ik dring me tijdens deze ommetjes op aan allerlei mensen zonder dat ze het weten. Ik zie pubers achter schermpjes onderuit gezakt op de bank, mannen van middelbare leeftijd onder de lamp met een boek, vrouwen zappend op de bank tussen Linda de Mol of Chantal Janzen en ik zie oudere stellen met de televisie uit aan de hoge tafel nog even de krant lezen.
En het leuke is, ik doe regelmatig dezelfde ommetjes, en zie dan dezelfde mensen. Want mensen zijn gewoontedieren. Ze doen wat ze prettig vinden en herhalen dat. Afwijken van je patroon is net als afwijken van de normale route die je aflegt naar het werk, dat doe je niet zo snel. Dus mensen herhalen dingen. Na het eten ploffen ze op de bank, pakken ze hun boek of pluizen ze de krant uit. Dat is toch machtig interessant? Hoe kan je nou zo’n patroon doorbreken, wil je überhaupt zo’n patroon doorbreken of is het eigenlijk juist goed om een bepaald patroon te hébben.
Als ik het terugberedeneer naar mijn eigen huiselijke sfeer en mijn stuiterende peuters van twee is een patroon fantastisch. Kinderen gedijen al lekker op een patroon en ik denk dat dat voor alle leeftijden geldt. Dat zie ik dus terug achter die grote ramen in die woonkamers, met de lampen aan. Ik zie iemand gamen met de koptelefoon op, nog iemand met een kop thee en een boek voor het raam en verderop een gezin nog laat aan tafel voor het eten.
Iedereen is eigenlijk maar heel gewoon. Maar door corona wijkt iedereen ineens ook af van zijn of haar patroon. Het is juist een fantastisch moment om je patronen te doorbreken. Om dat te doen moet je er wel achter staan en het minstens 21 dagen doen. Volgens wetenschappelijk onderzoek is namelijk pas na drie weken een bepaalde gewoonte ingesloten in je patroon.
Na mijn gelopen ommetjes kom ik thuis. Ik plof op de bank en maak mijn originele patroon af. Toch maar een afleveringetje Grey’s Anatomy dan. Ik doe wel even de gordijnen dicht. Niemand mag zien dat ik na het ommetje ook maar gewoon op de bank plof met de beentjes omhoog.
Meer lezen over mij leven als bijna dertiger? Klik hier.
Meer interesse in de verloskunde? Lees mijn verhaal over een stel wat dacht een meisje te krijgen maar toch een jongetje kreeg. Ga hier direct naar dat blog.
Of ga terug naar de homepage door hier te klikken.
Damman Schrijft 