Bangkok

De banden van mijn backpack schuren langs mijn schouders. In mijn ene hand houd ik een grote tas op wieltjes met daarop een kleinere backpack, mijn andere hand houdt, net iets steviger dan normaal, vijf minivingers vast. De tas voelt precies als een aantal jaren geleden (lees: pre-kids) en het geeft me hetzelfde gevoel als toen. Die wereldsheid, de honger naar het zien van alles buiten Europa en het even weg zijn uit de tijd die in Nederland alsmaar op dezelfde manier voortkabbelt. Ik glimlach, want nu heb ik in die hand daar naast me al mijn halve wereld vast.

Het regent, water druipt mijn wandelschoenen in terwijl ik mijn ene voet voor mijn andere zet op de drukke trottoirs van Bangkok. Naast me op de weg is het een muur van rode lampjes. Auto’s staan stil, scooters crossen erdoorheen en tuctucs met her en der wat verdwaalde Thaise mensen zitten met poncho’s om in elkaar gekrompen. Een spaghetti wirwar van elektriciteitsdraden hangen in klossen provisorisch aan elkaar bij langs de houten palen aan weerskanten van de weg. Her en der loopt een magere hond zielig te zoeken naar iets van voedsel, zijn vacht net zo doordrenkt van water als mijn haren.

Voor me loopt mijn andere halve wereld. Ik knijp in de hand naast me van geluk. Ik hoor een korte ‘au.’ Ik glimlach.. Kijk ons hier nou lopen, met zijn vieren in de stromende regen. Niet wetende waar we naar toe moeten, zoekend naar onze hooiberg. De reis ging voorspoedig, het vliegen viel alles mee. De bergen digitale mogelijkheden volgepompt met filmpjes en kinderspelletjes bleken overbodig. Tom en Jerry op het schermpje in het vliegtuig was voldoende om twee kleuters naar de andere kant van de wereld te vliegen.

Natuurlijk was het ook soms niet leuk, ik houd ook niet van urenlang stilzitten en geen kant op kunnen en enkel wachten tot het vliegtuig zijn landing weer inzet. Maar als je wat wil, moet je wat. Toen één van mijn meiden haar draai om te slapen niet kon vinden, naar haar eigen kussen van thuis verlangde en verdrietig was om het feit dat haar zus haar eigenlijk in de weg lag, kon ik haar enkel maar gelijk geven. Gelukkig was het van korte duur. Er werd niet gekotst of gebruld en er kwamen geen boze blikken medepassagiers onze kant op.

Daarna het lopen door de eindeloze hallen van het vliegveld van Bangkok, wachten op de bagage en het zoeken naar de juiste trein die ons naar het hotel zou moeten vervoeren. Het ging prima. Maar nu, in die regen, niet wetende waar we heen moeten, hoe ver we nog moeten, zonder internet en enkel een naam van een hotel die geen enkele Thai lijkt te kennen zakt de moed mij gelijk met die flinke regendruppels mijn grote schoenen in.

Ik kijk nog eens naast me, naar dat kleine blonde krullenkopje, die normaal de klok rond slaapt en het nu heeft gedaan met hooguit de helft van haar zo kostbare nachtrust. Haar vrolijke glimlach is verdwenen, de regen laat haar krullen nog meer pluizen en haar knuffelaap boven op haar rolkoffertje hangt er al even druipend bij. Ik kan de koffer niet voor haar tillen. Mijn handen zijn vol waardoor zij hem zonder morren dapper achter zich aan trekt. Het huilen staat haar nader dan het lachen als we wederom om moeten draaien omdat we niet de goede kant op lopen. Ik kan niet anders dan de moed hoog houden terwijl ik die eigenlijk ook het liefst met het regenwater het riool in wil laten stromen.

Ik roep naar voren. ‘Ik kan niet meer hoor!’ Hij staat stil en draait zich om. Ik zie het tweede blonde krullenkopje aan zijn hand al even bedremmeld kijken als haar tweelingzus. Ook zij zijn er klaar mee. In zijn hand de google-maps en het blauw oplichtende puntje die ergens over de straten van Bangkok zweeft. We gooien onze backpacks van onze rug af om de last te verlichten. De laag hangende boom met grote groene bladeren houdt ons iets droog. Nergens om ons heen is een 38 etages tellende wolkenkrabber te zien die mogelijk ons hotel zou moeten zijn.
‘Het moet hier in de buurt zijn,’ zegt hij.
Ik knik enkel. Hij neemt weer één grote tas op zijn rug en we besluiten dat hij gaat kijken waar het is. Ik blijf staan dit keer met twee verregende meisjes die mij wanhopig aankijken in een wereld die hun vreemd is. Ik tover een glimlach om mijn mond en begin het versje te zingen die ze even daarvoor op school hebben geleerd.
‘Eén twee,’ begin ik….
Hun schouders gaan omlaag en ze doen mee met het liedje. ‘Kopje thee,’ hoor ik terwijl ze doen alsof ze een kopje thee hun mond ingieten.
Ze maken zonder dat ik verder zing het versje zelf af terwijl ik in mijn tas op zoek ga naar lekkers. Ik vind wat kleffe smarties en snoepjes die mij enorm zuur ogen en kieper ze om in een bakje. Ik kijk om me heen en hoop dat mijn wederhelft snel opduikt met een verlossend antwoord. We beginnen aan de snoepjes die voor ons alledrie wonderen doen.

Na wat lijkt een half uur zie ik hem In de verte weer aankomen lopen. Hij heeft nog steeds zijn tas om en zijn ogen kijken vragend.
Fuckzooi denk ik, maar laat het niet merken. Hij loopt langs ons heen om een nieuwe poging te wagen de andere kant op. Wederom tikt de tijd als een slome slak vooruit tot ik hem weer aan zie komen. Dit keer zonder tas en lachend.
‘Het is het allemaal waard, Lies,’ lacht hij. ‘Kom maar mee.’

Tien minuten later lacht de wereld ons inderdaad weer tegemoet. De lobby van het, op het oog, super-de-luxe hotel is koel en schoon. De mensen kijken vriendelijk en we zijn direct aan de beurt om in te checken. Het duurt niet lang of we ploffen onze tassen neer in onze riante hotelkamer waar we die week zullen verblijven. De meisjes uitgelaten over de grote bedden en het bad die in de badkamer staat.
‘Later lachen we hierom,’ zeggen we tegen elkaar.

‘Wie gaat ermee zwemmen?’ Roep ik.
Drie paar ogen glimmen in koor: ‘JAAAAA.’

Het eerste avontuur doorstaan.

---

Lezen wat ik zoal nog meer schrijf? Klik hier.
Of ga terug naar home door hier te klikken.