Ik las in Linda. 203 een column geschreven door Roos Moggré. Roos is 39, presentatrice en journalist. Ze is getrouwd en heeft twee kinderen. Er ging één ding niet goed bij Roos en dat was haar (ik verwacht) eerste baring. Reden: de ruggenprik kwam te laat. Dit maakt dat ze een trauma heeft.
Lieve Roos, lieve zwangeren die met óf zonder ruggenprik willen baren laat ik maar met de deur in huis vallen: Soms duurt het krijgen van een ruggenprik lang. Het lot van het krijgen van een ruggenprik ligt namelijk niet alleen volledig in handen van de anesthesist maar ook van de drukte op de IC, op de spoedeisende hulp en op de operatiekamers. Dit lot ligt niet in handen van mij als verloskundige, de gynaecoloog of de anesthesist zelf. En als patiënt heb je hier al helemaal geen inspraak in.
Een ruggenprik op de verloskamers komt soms net op het verkeerde moment voor de anesthesist. En dat is geen onwil. Deze beste man of vrouw denkt niet als hij zijn dienst begint: ‘Laat ik die vrouwen met een wens tot een ruggenprik maar eens zo lang mogelijk wachten.’ Deze anesthesist doet enkel zijn werk. Het is ook maar een mens. Zij heeft zelf misschien wel gebaard, of moet nog baren. En wie weet als het een man is, heeft hij zelfs wel de hand van zijn vrouw vastgehouden toen zij al puffend smeekte om ‘haar’ ruggenprik.
Soms is de anesthesist al onderweg naar de verloskamers terwijl hij wordt opgepiept voor een reanimatie. Dan is voor iedereen de keuze snel gemaakt
Wat ik hiermee wil zeggen. Soms moet je wachten. Omdat je buurvrouw van 42 net over de kop is gegaan met haar auto. Waardoor zij op de spoedeisende hulp ligt met een bloeding in het hoofd. De anesthesist moet haar stabiel krijgen en onder narcose brengen zodat de neurochirurg zijn werk kan doen deze bloeding te stelpen. De kans op overleving voor de buurvrouw wordt een stuk kleiner als de anesthesist eerst naar de verloskamer loopt voor een ruggenprik bij een barende die zéker in barensnood is, maar die niet sterft als het een half uurtje later wordt. En ja, dit is accuut, dit is niet te voorzien: onvoorspelbaar. Soms is de anesthesist al onderweg naar de verloskamers terwijl hij wordt opgepiept voor een reanimatie. Dan is voor iedereen de keuze snel gemaakt. Dat is enorm vervelend en bezorgt mijzelf soms ook kromme tenen. Maar ik weet dat een anesthesist goed is in prioriteren.
En bij dat prioriteren hoort soms ook overdragen. Het letterlijk wisselen van dienst. Dat moet deze beste anesthesist zo nu en dan écht doen, zodat zij zich niet over de kop werken. Want één cruciale fout bij het prikken van een verdoving tussen jouw ruggenwervels kan ervoor zorgen dat je nooit meer iets in je benen zult voelen. Dus ook overdragen is van levensbelang. En dan is het wel zo fijn dat tijdens die overdracht wordt besproken dat Roos daar nog ligt te baren op de verloskamer en graag een ruggenprik wil. Zodat de nieuwe dienst daar heen kan als er ruimte voor is.
Ik ben trouwens echt een voorstander van pijnbestrijding tijdens de bevalling als een vrouw dit wenst. Het is er, dus wil je geen pijn? Maak er gebruik van. Maar ergens weet ik ook, dat je van barings-pijn niet sterven zal. En dat weeën niet voor niets zijn, het opent je baarmoedermond waarna je je kind kan uitdrijven. Ik weet door ervaring inmiddels ook dat je als zwangere beter niet in je bevalplan moet schrijven: ik wil geen pijnstilling. Want geloof mij, meerdere dappere dames gingen je met eenzelfde plan voor maar eindigden met een slangetje tussen hun ruggenwervels en een catheter in de blaas.
Dit is geen pleidooi voor een ruggenprik en ook geen pleidooi om het juist niet te doen. Maar een pleidooi om je voor te bereiden. Weet dat baren pijn doet en weet dat het zetten van een ruggenprik even kan duren. Wees niet die dappere dodo om te zeggen: “Ik doe het wel zonder.” Terwijl je ergens in je achterhoofd al weet dat pijn niet jouw ding is. Als jij je hierin herkent, wacht dan niet tot je in die knalweeën bij 6-7-8 centimeter ontsluiting zit en dat je jezelf dus meer spoed gaat vinden dan je buurvrouw met haar hersenbloeding. Maar vraag dan aan het begin van de baring om die ruggenprik.
Want soms moet je wachten. Soms duurt het lang. En kan het gebeuren dat je met 8 centimeter puffende de verloskamer binnenrolt. Maar wees dan blij in plaats van teleurgesteld. Blij dat je die 8 centimeter al zonder ruggenprik hebt geflikt. Weet dat er dan een andere vorm van pijnbestrijding is die jou kan helpen tot de tien centimeter. Want per slot van rekening wist je (in de meeste gevallen dan) dat er bij gezellige dingen tussen de lakens zaadjes op zoek gaan naar eitjes. En als dat zaadje eenmaal zijn eitje gevonden heeft, kan dit een baby worden. En die baby moet er ook weer uit.
Is dat de eerste baby? Dan krijgt 33% van deze vrouwen een ruggenprik. Dit was tien jaar geleden slechts 25%. Dus: times are (wel degelijk) changing. Op den duur zal ook de sectie anesthesie dit merken en gaan opschalen. Maar weet dat dan de zorgkosten ook gaan stijgen. Daar krijgen we weer andere mensen van op ons dak.
Dus laat het los. Bereid je voor op pijn en besluit tijdig naar het ziekenhuis te komen als je iets tegen de pijn wilt. Besef je ook dat miljarden vrouwen je voor gingen en dat je lijf zelfs in coma een kind kan baren. Dus Roos, mocht je weer eens willen gaan baren. Ga dan bij de eerste beste wee naar het ziekenhuis, zodat je in alle rust je ruggenprik kan krijgen. En je bent altijd welkom in het oosten van het land. Daar kunnen we je eventueel in de tussentijd wat morfine geven om de wachttijd iets aantrekkelijker te maken.
Lisa
Klinisch verloskundige
Meer lezen over verloskunde? Klik hier.
Lezen over een moeder die haar kind gedwongen moet afstaan? Klik hier.
Damman Schrijft 