Moedermaffia

Lieve Lynn,

Het is 2,5 jaar geleden dat mijn wereld veranderde. Ineens, patsboem, werd alles anders. Ik had erover gelezen, verhalen gehoord, fora’s gelezen, je kent het wel. Toch heeft niemand me écht verteld hoe het was om moeder te zijn. Terwijl moeder zijn het populairste beroep is onder ons vrouwen.

Daarom lieve Lynn vertel ik jou wat ik echt vind van het moederschap. Tot nu toe dan, want dit is slechts het begin. Ik ben slechts 2,5 jaar onderweg. Laten we vooropstellen dat ik super dankbaar ben voor twee gezonde muiters en dat het echt fantastische jaren waren die ik niet had willen missen. Maar het is ook intens, echt intens. Neem zoiets basaals als uitslapen. Ik had me voorbereid op slapeloze nachten, kinderen die zes uur naast je bed staan en dat soort taferelen. Maar dat uitslapen echt HE-LE-MAAL passé is heeft niemand mij verteld. Dat als mijn peuters een nachtje ergens anders slapen en ik drie uur ’s nachts in mijn bed lig ik alsnóg voor 8.00u wakker ben. Is dat nou echt heel erg hoor ik je denken? Nee, maar toch is het een ding.

Vervolgens het dagritme. Het altijd maar weer fruit, strijd om koekjes die ze niet mogen en thee in een witte beker in plaats van een gele. Het liefst geef ik ze precies wat ze willen, lijkt me heerlijk. Dat schijnt dan weer niet goed te zijn. Maar af en toe prop ik ze wél vol met koekjes, kijken ze een uur televisie en doen ze lekker waar ze zin in hebben. Heerlijk. Om me vervolgens weer schuldig te voelen over mijn loeder-moederschap. Dus dan ga ik de volgende dag toch weer de strijd aan over de hoeveelheid koekjes en schermtijd.

Ik durf van mezelf te zeggen dat ik vrij nuchter en rustig ben dus dat er wat moet gebeuren om mij op de kast te krijgen. Misschien dat ik dat deels heb geleerd doordat ik in ineens zonder zwemband het diepe in werd gegooid met een tweeling. Maar kinderen gaan ’s ochtends gewoon AAN. Peuters schoppen continue stennis over alles waar je maar stennis over kan schoppen. Van de manier van het slabbetje om doen tot de kleur van de sokken. Overal is heisa over (of kan heisa over zijn) en dat is best vermoeiend. En midden in die heisa is geen ruimte om brak te zijn, want geloof me, dan is het nog meer heisa. En dan komt er toch weer een dag met chips, smatties en filmpjes. Om me de dag daarna weer schuldig te voelen. HELP.

Samengevat: het is heftig en vermoeiend. Mijn leven is niet meer wat het geweest was. En daar heeft niemand me écht even attent op gemaakt. Of ik heb me daar zelf niet goed in verdiept? Ik baal daarvan. Want net als bij een bevalling scheelt een goede voorbereiding de helft van de pijn.

Maar ondanks deze klaaglijn is die liefde voor hen bijzonder groot. Ik smelt als ze elkaar knuffelen, of als ze zich met hun chocoladepasta-handjes aan me vast klampen en zeggen: ‘Mama lief.’ Wat ben ik dan blij dat ik toch dat diepe in gesprongen ben en dat ik hun moeder mag zijn. Als ze dan ’s avonds in hun grote bedjes liggen met de haren gewassen, pyjama’s aan en hun grote apenknuffel onder de oksel dan is de wereld even volmaakt. Ze zijn het mooiste en liefste bezit, ze maken mijn wereld.

Heb ik je nu bang gemaakt?

Lisa

Lieve Lisa,

Ik kan niet anders dan even heel hard glimlachen om je blog. Aan de ene kant omdat jij één van de weinigen bent die altijd echt eerlijk is over het moederschap (waarvoor dank!) en ook omdat in die laatste zin onbewust heel veel liefde zit.

Bang op de manier waarop jij dat bedoelt ben ik tegenwoordig niet meer. Vóór corona had ik al een enorme klik met mijn neefjes en nichtjes en speelde ik het liefst met elk kind dat ik tegenkwam. Mijn grootste prioriteit lag toen echter bij het maken van plezier, naar festivals gaan en tijd spenderen met vriendinnen. The Big Corona heeft mij rust, reinheid en regelmaat gegeven: jaja Namasté people. En, zoals dat dan gaat, ga ik ook zelf steeds meer na denken over huisje-boompje-kindje.

Mijn grootste angst was altijd de vrijheid die je opgeeft. Dat ik op een dag naar mijn leven kijk en denk: ‘Is dit nou waar ik van droomde?’ Bang dat ik mezelf niet meer herken en slechts een vermoeide, chagrijnige versie van mezelf word. Want deze dame met weinig slaap + een grote to-do-list = een chaggie Lynn. Ik ben een enorme vrije vogel, het liefst plan ik helemaal niks, zelfs werken onder een baas is eigenlijk niets voor mij.

Maar, stel dat er dan toch een baby’tje komt. Dan is hij/zij de grote baas in huis. Ik begeef me waarschijnlijk op glad ijs door dit te zeggen. Maar wat als ik dan met die baby stiekem denk: ‘Kan ik hem nog terugstoppen?’

Nog even terugkomend op jouw blog Lies, die laatste zin. Omdat ik zelf niet zo makkelijk door het leven wandelde als sommige andere meiden, lijkt het alsof iedereen zich geroepen voelt een mening over mijn leven te hebben. Over mijn keuzes. En dat mag ook, fijn zelfs want vaak helpt het. Ook is het een teken van liefde, dat ze om me geven en het beste voor me willen. Maar tussen de gezelligheid door, tijdens het gekeuvel over de toekomst met kinderen, zitten ook altijd een paar steken van de bekende moedermaffia. Want omdat ik open ben over de moeilijkheden waar ik in mijn leven mee deal, ben ik uiteraard niet de gedroomde moeder kandidaat.

Dat frustreert me soms en roept vragen op als: wie is dat dan wel? En betekent levenservaring niet wellicht juist een goede voorbereiding op het moederschap? Is het niet voor iedereen doen, leren en doorgaan? En vooral: WAAROM moeten vrouwen onderling soms zo naar tegen elkaar doen en vooral laten zien dat zij het perfect doen en anderen niet?

Dus ben ik bang voor het moederschap? Ja en nee. Ik denk eerlijk gezegd meer voor al die meningen dan voor die daadwerkelijke baby. Ik zie veel mensen om mij heen die daar moeite mee hebben waardoor het ook regelmatig onderwerp van gesprek is en dat beangstigt me wel.

Maar lieve, kleine baby: kom maar bij mij. Ik vertroetel je wel. Ik heb al laten zien dat ik heel veel aankan. Maar mensen met je meningen, mensen die het in hun ogen zo goed bedoelen, moedermaffiosi: STAY AWAY PLEASE.

Goed, alles even bij elkaar genomen Lisa: door jou denk ik juist dat ik het wél kan. En dit komt omdat je heel eerlijk bent en het voor mij daarom best wel heel helder is wat erbij komt kijken. The good, the bad and the ugly. En misschien ook omdat ik wel een klein beetje verliefd ben op jouw heerlijke meisjes.

Oh en Lies, zullen wij gewoon altijd lachen om onze fouten en proosten op onze blunders?

Lynn