Bevallen met je zus

Na mijn oproep via Instagram dat ik bij 1000 volgers een blog over misschien wel jóuw bevalling zou schrijven kreeg ik van meerdere mama’s een berichtje dat ze dit graag wilden. Na wat wikken en wegen heb ik het verhaal van Berdina gekozen. Niet alleen omdat het een hele leuke bevalling was maar ook omdat ik de verloskundige was die daarbij mocht zijn. Hieronder haar verhaal. Foto’s en namen uiteraard met toestemming geplaatst.

Zodra ik een verloskamer binnenstap, stap ik een kamer binnen met een verhaal. Welk verhaal achter die specifieke deur schuilgaat weet ik pas als ik de deur heb geopend. Natuurlijk lees ik vooraf het ‘verhaal’, oftewel: de achtergrond van iemand. Daardoor weet ik of er een zwangere ligt of een kraamvrouw. Of iemand haar eerste, tweede of misschien wel achtste kind krijgt. Of de vorige zwangerschap goed is gegaan, hoe de controles tijdens deze zwangerschap waren en soms zie ik al een foto van de aanstaande mama in haar dossier. Maar wie écht achter die deur schuilgaat zie ik pas als ik door die deur naar binnen stap.

Zo ook tijdens de nacht van 8 op 9 juli. De nacht begon rustig. Ik had de dienst overgenomen en zoals gewoonlijk mezelf ingelezen in de dossiers van de zwangeren op de afdeling. Op de afdeling lag ook Berdina, voor de tweede keer zwanger maar ze kreeg haar derde kind (precies: de vorige keer een tweeling, hoe leuk!). Berdina had die avond een ballonetje gekregen omdat ze werd ingeleid. Ze had zwangerschapsdiabetes waarvoor ze ook insuline gebruikte. Dat is een reden om bij 38 weken de bevalling op te wekken aangezien kindjes vaak groter zijn, de baby meer kans heeft dat de schouders bij de bevalling vast blijven zitten (schouderdystocie) en een iets grotere kans op een IUVD (het overlijden van de baby in de buik).

Niet veel later stapte ik de verloskamer binnen
en zag een bekend gezicht. Althans, dat dacht ik.
Het bleek de zus van mijn collega te zijn!

Na het plaatsen van het ballonnetje eerder die avond deden Berdina en Sander (haar man) nog een rondje over de afdeling. Ze bekeken de ‘bad’ kamer want Berdina wilde graag in bad bevallen en ze keken nog wat tv. Ze voelde de hele tijd wat lichte krampen maar had daar weinig last van. Sander sliep thuis want met maar weinig ontsluiting en een ballonnetje kan het vaak nog wel even duren.

Zo rond middernacht belde Berdina met Jorien, de verpleegkundige die voor haar zorgde, dat ze wel wat voelde van de ballon. Ze vroeg Jorien of ze wat mocht krijgen om te kunnen slapen. Jorien belde mij waarna ik niet veel later de verloskamer binnen stapte en een bekend gezicht zag. Althans, dat dacht ik. Het bleek de zus van mijn collega te zijn! Wat leuk. En wat lijkt ze op haar zus. Toevallig was haar zus, en dus mijn collega, die nacht ook aan het werk. Wat zou het leuk zijn als ze gaat bevallen..

Na even te hebben gekletst leek het helaas niet alsof dit de bevalling al was. Grote kans dat de pijn van de ballon kwam die de baarmoedermond probeerde open te maken. Ik deed inwendig onderzoek en inderdaad; de ballon zat nog vast. Dat betekent dat ze niet meer dan één centimeter ontsluiting had. We besloten pethidine (een pijnstiller) te geven en spraken af dat als Berdina naar het toilet zou moeten ze ons zou bellen omdat pethidine nog wel eens zorgt voor een wat dronken gevoel. Ik wenste haar veel succes met de bevalling voor de dag erna en voor dat moment slaap lekker.

Een uurtje daarvoor lag hij nog thuis te slapen
en nu stond hij midden in een verloskamer
waar zijn vrouw op korte termijn zijn derde kind
zou baren. Hoe bijzonder kan het leven zijn.

Die nacht heb ik rustig gewerkt. Tegen de ochtend werd ik gebeld door Jorien. Het was net na half vijf. Berdina had de eerste 3-4 uurtjes lekker geslapen maar was wakker geworden om te plassen. Netjes had ze Jorien gebeld die met haar naar het toilet is gelopen. Ze heeft eventjes aan het uiteinde van de ballon getrokken maar die zat nog vast. Daarna is ze weer haar bed ingedoken om nog even te kunnen slapen. Toen ze in bed lag kon Berdina haar draai niet vinden. Ze leek wel contracties te hebben. Zou ze aan het bevallen zijn?

Ik stapte de kamer binnen en zag een heel andere Berdina dan eerder die nacht. Onrustig draaide ze op het bed heen en weer. Iets voor vijf uur deed ik inwendig onderzoek. Het ballonetje lag los en deze haalde ik uit. Huh? Dacht ik toen ik mijn vingers opnieuw binnen bracht. Wat voel ik? Ik voelde geen baarmoedermond meer maar flink aanspannende vliezen met vruchtwater en daarachter een koppie. Na even doorvoelen voelde ik nog een klein randje; negen centimeter! Ik keek Jorien eens aan en knipoogde, ik kon een glimlach niet onderdrukken. Ik vroeg waar Sander ook alweer vandaan moest komen. Tussen de contracties zei Berdina dat hij drie kwartier moest rijden. Ik dacht snel na en vertelde een smoesje zoals ik wel vaker op de verloskamers moet doen (daarover schreef ik eerder ook al een blog, lees die hier).

‘Berdina, ik heb goed nieuws!’ zei ik opgelaten.
Druk in de weeën keek Berdina me met nog een half oog van de pethidine aan.
‘Je hebt vier-vijf centimeter, dat betekent dat je gaat bevallen.’
Om 4.50u hebben we snel Sander opgebeld. Vervolgens wilden wij een en ander klaarzetten voor de naderende bevalling. Jorien en ik probeerden zo snel mogelijk alle benodigde spullen voor de bevalling klaar te leggen.

Berdina wilde eigenlijk in bad bevallen dus terecht vroeg ze me of we het bad klaar wilden gaan zetten. Vier-vijf centimeter is namelijk het perfecte moment om het bad in te stappen. Ik draaide er wat omheen want als het in dit tempo door zou gaan had ze al een kind voordat het bad goed en wel gevuld zou zijn. Ik vertelde dat we even zouden wachten op haar man voordat het we bad klaar zouden zetten. We moesten nog bloed afnemen en een infuus plaatsen dat gingen we eerst maar even doen. Berdina kreeg weer een wee en daarmee was voor nu het bad-verhaal even gedoofd. Toen we vertelden dat Berdina een infuus moest krijgen wilde Berdina toch wat extra steun. Ze houdt niet van naalden dus vroeg ze of we haar zus op wilden halen.

Dapper zuchtte Berdina met de hand van haar zus de weeën weg. Geregeld keek ik van Berdina naar de deur en hoopte dat Sander op tijd zou arriveren om zijn derde kindje te verwelkomen. Ik was aan het duimen dat de vliezen niet zouden breken want dan gaat het vaak in sneltreinvaart. Ondertussen kreeg Berdina het steeds pittiger..

Weeën wegzuchten met je zus aan je zijde

Iets voor half zes ging met een zwaai de deur open. Dát was vast Sander.
Pfieuw, dacht ik alleen maar. Die kleine zit er nog in. Ik zag hem het tafereel aanschouwen. Een uurtje daarvoor lag hij nog thuis te slapen en nu stond hij midden in een verloskamer waar zijn vrouw op korte termijn zijn derde kind zou baren. Hoe bijzonder kan het leven zijn.

Berdina zei direct dat ze nu wel in bad wilde gaan. Ik zei dat ik eerst wilde checken hoe het ervoor stond want: ‘Soms kan het ineens snel gaan,’ blufte ik me erdoorheen.
Berdina vond het goed en ik deed wederom inwendig onderzoek, het was 5.35u.
‘Wauw!’ riep in enthousiast. ‘Negen centimeter.’ Niet veranderd dus nog ten opzichte van even geleden, maar dat vertelde ik er niet bij. Ik besloot daarom na goedkeuring de vliezen te breken. Dat bad gingen we niet meer halen. Na het breken van de vliezen voelde ik dat de baby niet netjes voor de uitgang was gaan liggen. Het kindje was als sterrenkijker gaan liggen. Dat is op zich geen probleem maar we zien vaak dat het persen dan iets langer duurt. Dat komt omdat de omtrek van het hoofd groter is dan wanneer de baby met zijn neus naar beneden wordt geboren.

Berdina draaide weer naar haar zij en niet veel later kreeg ze persdrang. We startten met persen en ze kwam in een andere houding om te proberen de baby in de goede positie te laten indalen. Om 6.10u zagen we een groot deel van het hoofdje. De baby leek niet verder te komen. Toen het kindje om 6.24u nog steeds op dezelfde plek in het baringskanaal stond maakte ik een besluit. Met in mijn achterhoofd de risico’s van diabetes in de zwangerschap, de kans op grote kinderen en vastzittende schouders, besloot ik om een knip te zetten. Na de knip werd direct (als sterrenkijker) TIJN geboren! Hij huilde direct en kwam bij mama op de borst. Geboren onder toeziend oog van papa en zijn tante die nog steeds aan de andere kant van het bed stond. Wat een mooi moment. En wat een geluk.

Een derde zoon voor deze familie. Wat een rijkdom.
Welkom kleine Tijn van 3330 gram, fijn dat jij er bent.

Die dag zijn er drie keer bloedsuikers bepaald van Tijn aangezien Berdina zwangerschapsdiabetes had. Deze waren alle drie goed en nog geen 24 uur na het binnenstappen op verloskamer 55 mochten ze met zijn drieën weer naar huis. Ik heb aan het einde van mijn dienst die ochtend eerlijk mijn leugentje om bestwil verteld waar we daarna samen smakelijk om hebben gelachen.

Beval-verslag:
8 juli 2020
19.30 Plaatsen ballonnetje 1cm
23.45 Ballon nog vast, besluit tot pethidine
9 juli 2020
04.36 Gebeld door Jorien. Het lijkt alsof Berdina weeën heeft
04.50 9cm! Sander wakker gebeld
05.35 Sander komt binnen: vliezen gebroken
05.40 Start persen bij 10cm
06.25 Geboren zoon Tijn