Daar loop ik dan, door de bibliotheek, met een tasje op mijn rug. Die tas verdoezelt zijn inhoud niet. In die tas zit het potje van mijn dochters. Met hun prille zindelijkheid vertrouw ik er voor geen meter op dat als zus 1 of zus 2 aangeeft dat ze moet plassen ze het dan nog redt om A. überhaupt te wachten tot we buiten zijn. Laat staan B. te wachten tot we naar huis zijn gefietst daar naar de wc zijn gelopen om vervolgens eindelijk te kunnen plassen.
Dus, daar loop ik, door de bibliotheek, supermarkt, op de koffie bij vriendinnen of in de dierentuin met een potje in mijn alles verhullende tas. Want ja, ze zijn zindelijk. En ja, ze geven het aan. Maar ze geven het aan en moeten dan ook direct. Ze draaien zeg maar niet echt om de hete brij heen. En oja, ook handig om te weten. De wc is op de meeste plekken onzichtbaar. Waar zijn die openbare wc’s? Bestaan ze wel? Ik weet overigens niet of ik op een openbaar toilet mijn kleintjes met grijpgrage handjes hun gang wel zou laten gaan.
Dus sinds deze potjestoestand vraag ik me een hele hoop af. Allereerst: is het nou echt zo’n probleem, die luiers? Laten we vooropstellen dat men niet gemaakt is om te allen tijde hun uitwerpselen te laten lopen. Los daarvan: het is wel een verademing die luier. Af en toe denk ik namelijk met weemoed aan die luier terug. Ten tweede: hoezo plast een kind aan het einde van de middag zoveel? Ook als ze weinig drinken en goed plassen komt me daar toch een stroom aan urine. Haast een hoeveelheid om gewoon trots op te zijn. Minpuntje: niet praktisch! Maar de meest prangende, en derde vraag die ik soms bij de indoor speelhal rond wil schreeuwen: WAAROM ZIE IK NOOIT EEN ANDERE OUDER MET EEN POT? Zijn hun kinderen gewoon pats boem zindelijk en plassen ze netjes voor het weggaan en pas als ze thuis komen? Of durven deze ouders niet hun huis uit met hun peuter met tikkende tijdbom in hun blaas?
Goed; tussen de voorleesboekjes, naast het olifantenverblijf, langs de A1 en tussen het kippen- en konijnenvoer in de bouwmarkt hebben mijn dochters al een keurig potje vol weten te krijgen (jep, inclusief poep). Laten we wel wezen, ik heb er ook twee dus dubbel zoveel kans op ongelukken. Maar: ik kan echt NIET weggaan zonder pot. Het is een manier van leven geworden en die koester ik dan maar.
Wie weet denk ik straks met weemoed terug aan deze tijd. Met mijn pot op pad. En mocht ik daar de uitgestorven ouder tegenkomen met diezelfde vreemde vorm in zijn of haar rugzak dan kijk ik je aan en knik ik je bemoedigend toe. Het komt goed. Althans daar ga ik toch wel van uit..
Lees binnenkort meer over zindelijkheid
Damman Schrijft 
Hilarisch en ook voor mij herkenbaar..
LikeLike