‘Je bent nu al bijna drie jaar hè? Dat is echt heel oud,’ begin ik tegen één van mijn twee dochters. ‘Ik denk dat het tijd wordt om zonder speen te slapen.’
‘NEE,’ is alles wat ik terugkrijg van deze besluit-vaste dochter.
‘Elke keer dat je zonder speen slaapt, krijg je van mij een sticker. En als het stickervel vol is dan gaan we wat leuk uit zoeken,’ ga ik mijn betoog verder.
‘Iets leuks van Action?’ vraagt mijn dochter.
Ah kijk, ik heb haar, denk ik zelfverzekerd.
‘Zeker, dan mag je iets leuks uitkiezen van de Action,’ zeg ik. Zou chantage geoorloofd zijn in dit soort situaties?
‘Ikke kan niet slapen zonder ‘peen’ hoor,’ gaat mijn dochter verder.
‘Dat gaan we gewoon oefenen, het lukt je vast,’ zeg ik.
Zo gezegd zo gedaan. Poging één bestond uit ’s middags slapen zonder speen. Ik begon heel sterk maar gaf na drie kwartier brullen en tieren stiekem het speentje aan dochter één terug. Grote valkuil want dochter twee zag het toen (logisch) ook niet meer zitten de speen uit te laten. Ik ben niet voor één gat te vangen dus heb het die week drie keer geprobeerd zonder speen. Het gehuil brak me op, ik voelde me een slechte moeder en vond het zielig voor mijn meisjes want: dat speentje is eigenlijk heel lekker, zo slecht kan dat kleine ding toch niet zijn? Goed, tot zover poging één: mislukt.
Een maand of twee later begon ik een nieuwe poging. Internet van te voren afgespeurd en gelezen dat het ook moet werken als je ze laat inslapen met een speen en vervolgens de speen afpakt. Valt te proberen, dacht ik. Maarja, al die fora’s op internet staan vol met mensen die slechts één kind per keer hebben. Hoe zit dat met de tweelingouders? En daarbij, dat internet is allemaal leuk en aardig maar ieder kind is anders dus het zal ook bij ieder kind anders gaan. Conclusie: Ik moet maar gewoon uitvinden wat voor die van mij werkt.
Toch het net gelezen plan maar proberen. Bij het eerste ‘goede-gesprekken-moment’ bij het avond eten, deel ik het project mede aan de matig enthousiaste deelnemers. Er werd niet in de handen geklapt en ik kreeg ook geen bedankjes dat ik hier eindelijk mee ging starten. Toch zette ik door.
Pyjama’s aan, tanden gepoetst, verhaaltje gelezen even plassen en hup het bed in.
‘Als je straks slaapt neemt mama het speentje mee, want als je slaapt heb je die niet meer nodig.’
‘Maar ik vind dat zo lekker,’ zegt dochter twee.
‘Dat weet ik meisje, maar je bent nu drie jaar oud, je kan beter zonder speen slapen.’
‘Als ik vier ben, kan ik wel zonder speen slapen.’
‘Dat duurt nog een heel jaar. Zolang gaan we niet wachten. Als je vier bent ga je naar school. Als je drie bent ga je zonder speen slapen.’
‘Slaapt Lotte ook zonder speen?’ vraagt de andere zus. Lotte is hun BFF.
‘Natuurlijk slaapt Lotte zonder speen,’ ik vertel niet dat Lotte een duim heeft die niet van haar hand af te halen valt als ze slaapt.
‘Ik kan ook zonder ‘peen’ slapen,’ zegt dochter één.
Ik grijp het moment met beide handen aan: ‘Dat denk ik ook.’
‘Geef je hem gelijk al aan mij?’
‘Nee,’ zegt dochter één resoluut. ‘Als ik slaap mag de ‘peen’ weg.’
Ik kijk naar dochter twee die stilzwijgend op haar speentje sabbelt en richt me weer op dochter één: ‘Oké, als je slaapt haal ik het speentje weg. Heel goed van jou als je dat al kunt hoor.’
‘Ik ben ook al drie.’
‘Dat weet ik schatje, slaap lekker,’ ik geef haar een aai over haar bol waarna ze haar speentje in haar mond stopt en het dekbed over zich heen trekt.
Ik ga op de rand van het bed van dochter twee zitten.
‘Mag ik jouw speentje ook pakken als je slaapt?’
Ze zegt niets maar kijkt beteuterd naar haar flamingo-dekbed. Ze trekt haar schouders op.
‘Vind je het spannend om zonder speen te slapen?’ vraag ik haar terwijl ik haar op mijn schoot trek. Weer gaan haar schouders omhoog.
‘Ik wil niet zonder ‘peen’ slapen,’ zegt ze uiteindelijk en begint zachtjes te sniffelen.
‘Ik snap dat dat het lastig lijkt. Maar ik denk dat écht dat je het kan. Elke keer als het is gelukt mag je een sticker plakken. En als de kaart vol is mag je iets leuks uitzoeken.’
‘Bij Action?’ vraagt ze.
‘Ja, bij Action,’ zeg ik.
‘Ik vind een beetje spannend,’ zegt ze.
‘Dat snap ik maar dat kan je. Het komt goed echt. Ik had vroeger ook een speen, maar nu niet meer. Eigenlijk zijn speentjes voor baby’s,’ ik wijd teveel uit en laat ze slapen. Ik vraag me af of ze überhaupt doorhebben dat ik de speen weghaal vanavond. En twijfel aan de tweede poging. Dochter twee gaat voorzichtig liggen en lijkt ons gesprekje nog eens door te nemen in haar hoofd. Ik loop de kamer uit en de trap af. We gaan het zien.
Een uurtje later sta ik weer op hun kamer. Ze liggen precies hetzelfde op hun buik met de haren al helemaal wild op het hoofd. Allebei hebben ze hun speentje in hun mond. Wat ben ik toch voor ontaarde moeder, moeten ze nu ineens zonder hun veilige ‘peentje’. Arme zij. Toch haal ik de speentjes uit hun mondjes en haal ze van het knuffeltje waar ze altijd aan vast zitten.
Met de nog warme speentjes in mijn hand blijf ik even naar ze staan kijken. Eén voor één bewegen ze wat in hun bed en smakken wat met hun mond. Ze slapen rustig verder. Heeft dit nu echt zin? Ze hebben hem blijkbaar nog wel nodig om in slaap te vallen. Ik draai me heel voorzichtig om en sluip hun kamer uit.
Nog geen uurtje later hoor ik een huilend meisje boven. Ik loop erheen en tref dochter twee snikkend op haar bed aan met het lege knuffeltje in haar hand.
‘Mijn peen is weg,’ jammert ze.
‘We hadden toch afgesproken om zonder speentje te slapen als je eenmaal in slaap was gevallen?’ fluister ik vragend met een half oog op het andere meisje.
‘Ik kan niet slapen zonder peen.’ Ze begint harder te huilen.
‘Ssst, je zusje slaapt,’ zeg ik. ‘Probeer maar weer te slapen, ik weet zeker dat je het kan. Als het je lukt krijg je een sticker.’
Dan maar middels chantage.
Ik probeer wat ik kan, maar ze gaat echt niet meer slapen. Ik overweeg om de kamer af te lopen en te wachten of ze in slaap valt maar dat vind ik veel te zielig. Ik haal haar speentje op en geef hem aan haar terug. Wel zeg ik erbij dat ik dan straks weer het speentje weghaal als ze in slaap is gevallen. Ik wil me net omdraaien als ook dochter één wakker wordt. Het lot van een tweeling. Ik blijf stil staan en hoop dat ze zich omdraait en verder slaapt en vooral de speen in de mond bij haar zus niet zit.
Mislukt.
‘Waarom heb zij een peen?’ vraagt ze uiterst helder.
‘Ze was wakker geworden en kon niet meer slapen, als ze weer in slaap valt, haal ik hem weer weg.’
Ik weet wat gaat komen dus pak vlug haar knuffeltje uit het bed en knoop ook die speen er weer aan. Zonder nog maar iets te zeggen ploft ze haar hoofd weer in het kussen en gaat verder slapen. Ik loop weer naar beneden. Ik heb er een hard hoofd in dat dit gaat lukken. Een uurtje later herhaal ik het tafereel, speentje uit, deur weer dicht en afwachten beneden. We maken ons klaar om te gaan slapen en horen geen geluid vanuit de kamer van de meisjes. Zou het lukken?
Ik lig net goed en wel in bed als ik weer gehuil hoor. Dit keer gaat manlief met het bijltje hakken zegt hij. Ik blijf ik bed achter en wacht tot hij terugkomt. Het duurt een tijd, een teken dat er flink wordt onderhandeld. Hij komt terug en zegt: ‘Ik heb ze maar weer gegeven, weet het anders ook niet.’
‘Ik ga geen wekker zetten hoor, over een uurtje,’ zeg ik.
‘Ik ook niet, slaap lekker.’
‘Slaap lekker,’ ik draai me om.
De volgende ochtend wordt er met geen woord meer over het spenen-debacle gerept. De hele dag twijfel ik of ik er weer aan moet gaan beginnen of niet. Als de meisjes voor het middagslaapje in bed liggen, ga ik er weer voor. En dat gaat zowaar 2,5 uur goed. Misschien toch te groots begonnen die hele nacht. Ik krijg hernieuwde energie om het ook ’s avonds weer te proberen. Helaas gaat het ook dan weer hetzelfde als de avond daarvoor. Ik geef het op. Poging twee: ook mislukt.
Inmiddels zitten we as we speak in poging drie. Of nouja poging, het ging vanzelf. Ik vroeg op een dag tijdens het avondritueel wanner de speen nu eindelijk uit bed werd verbannen.
‘Ik kan wel zonder peentje slapen hoor,’ zegt dochter één vol trots en trekt haar speentje van haar knuffel af en geeft het aan mij. Een beetje perplex blijf ik staan. Ik zie dochter twee wat twijfelen, daar komt de groepsdruk van een tweeling weer, maar ook zij geeft haar speentje aan mij. Zij het iets minder zelfverzekerd dan haar zusje.
Ik prijs hun moedigheid en blijf na het gehele avondritueel een tijdje op de trap zitten. Wachtend tot dit fout gaat. Maar ik hoor niets, en na een kwartiertje sluip ik naar beneden. Ik durf het haast niet te geloven en leg de speentjes voor me op tafel. Was het dan toch een kwestie van tijd?
Een kwartiertje later hoor ik geroep van boven: ‘IK MIS MIJN PEENTJE ZOOOOO.’
Gaan we weer.
Wat denk jij? Gaat poging drie werken?
Meer lezen over tweeling-issues? Klik hier.
Lieve meer over ouderschapsdingen, klik hier.
Of klik hier om al mijn blogs in een overzicht te zien.
Damman Schrijft 