Het ziekenhuis

Lieve Lisa,

Ziekenhuis. De één zijn brood, de ander zijn dood. Jij werkt er in, ik lig er de laatste tijd voornamelijk in. Ik denk dat ik voor mijn mede: thuisarts.nl-is-mijn-beste-vriend-lezers spreek dat het ziekenhuis een spannende, ongrijpbare wereld lijkt. Een wereld vol intriges tussen knappe dokters en blozende verpleegkundigen.

Gevoed door series als Grey’s Anatomy ben ik dan ook zeer nieuwsgierig naar wat er allemaal écht gebeurt in het ziekenhuis. Hoe het dus is om er te werken. Wat gebeurt er wanneer de verpleegkundigen de patiëntenkamer achter zich dicht doet? En wat weten zij allemaal van jou: wat staat er allemaal in mijn dossier?

Wanneer ik in het ziekenhuis lig komt de enorme people pleaser in mij dan ook vanzelf omhoog. Ik wil de ‘perfecte patiënt’ zijn. Niet zeuren, vooral positief zijn en niet te luidruchtig. Wanneer de dokter zijn riedeltje afsteekt over wat er mis is met mij, knik ik driftig mee alsof ik helemaal snap wat al die moeilijke termen betekenen. Als ik het lef heb om wat vragen te stellen en ik een geïrriteerde zucht terug krijg dan schiet ik helemaal in mijn schulp en is Google m’n beste vriend.

Zoals ik in een restaurant bang ben dat ze in je eten spugen nadat je commentaar hebt over je stuk vlees. Ik had één keer commentaar maar toen heb ik wel even gevraagd: ga je alsjeblieft niét in mijn eten spugen? Zo ben ik in het ziekenhuis bang dat de verpleegkundige het infuus er net even wat harder inprikt zodra ik me niet aan de ‘ziekenhuisprotocollen’ houd.

Een andere reden is dat ik gewoon bang ben dat de verpleegkundigen onder elkaar zeggen: ‘Nou die meid op kamer 3 dat is er ook wel eentje hé? Steeds maar op dat belletje drukken!’ Dit heeft weer als gevolg dat ik van de verpleegkundige terug hoor dat ik écht meer op het belletje moet drukken en niet alles zelf moet proberen te doen… (zucht).

Ik herken het van mezelf. Ik ren ook net even wat harder voor die ene klant die altijd lief voor me is, dan voor een klant die me afsnauwt. That’s life. Alleen bij mij gaat het slechts om een kledingstuk en in het ziekenhuis over je gezondheid. We hebben het wel even over een heel andere orde.

En daarom lieve Lisa, vraag ik me dit al tijden lang af. Wat gebeurt er in de gangen van het ziekenhuis? Ren jij net wat harder voor die lieve moeder die zo ontzettend blij is dat ze eindelijk een baby’tje mag krijgen? En stel ik me eigenlijk enorm aan door me zo zoetjes op te stellen naar de dokters? Ik ben heel benieuwd…

Oh, en lezers. Herkent iemand zich ook in mij?

Lynn

Lieve Lynn,

Och, wat vind ik het heerlijk dat je me deze vragen stelt. Het ziekenhuis is fantastisch. Ik heb er zelf, op een paar weekjes met het baren van twee kleine wurmpies na, amper als patiënt doorgebracht. Ik ken jouw kant dus niet. Ik heb er wel uren, weken, zo niet maanden in doorgebracht. Het ziekenhuis is voor mij, actie, hectiek en drama. Het is mijn werk en mijn hobby want Lynn ik heb écht de leukste baan van de wereld.

Intriges tussen dokters met verpleegkundigen die de voorraadkast in duiken gebeuren bij mij op de verloskamers niet. Ik ben tot mijn grote spijt ook nog nooit een echte Mc Steamy of Mc Dreamy tegen gekomen.

Maar lieve perfecte patiënt Lynn. Kleine people pleaser van mij, geloof mij: was iedereen maar zo’n patiënt als jij. Met het verstrijken van de tijd en de opkomst van internet is er een toename van mensen die thuisarts.nl lezen. Door de opkomst van al die websites, fora’s en andere nutteloze informatievoorzieningen zijn er steeds meer mensen die ook verloskundige zijn maar dan zonder diploma. Die denken dat ze weten hoe bevallingen gaan en hoe het werkt. Die zeuren dat iets te lang duurt en er geen boodschap aan hebben dat er nog drie andere vrouwen aan het bevallen zijn die ik óók een zo fijn mogelijke bevalling probeer te geven.

Wat heb ik graag die lieve, leuke, begripvolle patiënt. Deze patiënt vertel ook ík, dat ze echt wel moet bellen als er iets is. Ook als ik de spreekwoordelijke ballen uit mijn broek ren. Dus neem dat als een compliment want dat iemand vaker mag bellen zeggen we niet tegen iedereen. Het gebeurt inderdaad dat we flink lachen daar, in onze post, over gekke eigenschappen of uitspraken van patiënten. Maar we hebben beroepsgeheim. Alles blijft binnen de muren van het ziekenhuis.

En net als jij doe ik ook net iets meer mijn best bij dat ene leuke stel. Omdat ik daar gewoonweg meer energie van terug krijg. Dan probeer ik meer aanwezig te zijn op de kamer, of extra veel mooie foto’s van de bevalling te maken. Deze mensen krijgen dan inderdaad meer aandacht dan de buurvrouw een deurtje verder. Het blijft mensenwerk. Maar weet dat ik een eed heb afgelegd. Net als iedere andere zorgverlener, daar zal ik mij altijd aan houden. Fouten maken in mijn vak kan gewoon niet. Geef me wel het vertrouwen. Neem aan wat ik vertel en vertrouw dat ik mijn diploma niet heb gekregen omdat ik 38 forums over andermans baringen heb gelezen.

Lieve perfecte patiënt. Lieve Lynn. Kom gerust bij me bevallen we maken er een topdag van.

En, bedenk je als je in het ziekenhuis ligt dat die verpleegkundige net als ik stiekem ook heel benieuwd is wat er allemaal gezegd wordt als wij de deur dicht trekken. Patiënten kunnen nóg zo lief lachen…. you’ll never know.

Lisa