Naast al die zwangere vrouwen staat 9 van de 10 keer een partner. Het grootste gros van deze partners zijn mannen. Mannen onthoud ik vaak het best. Hun lijf ziet er na de zwangerschap hetzelfde uit en ook ervaren ze geen fysieke pijn waardoor ze hetzelfde reageren. Als ik weken later dus een stel weer terug zie, herken ik ‘het verhaal’ dan ook vaak door het zien van de man. Deze mannen spelen een hele belangrijke rol. En zonder dat ze het weten, kan ik ze prachtig in hokjes plaatsen. Hieronder vier categorieën mannen waar ik denk ik 90% van de mannen onder kan laten vallen.
Man 1; De enthousiasteling
Dit is de (vind ik) meest heerlijke man. De man die, als ik binnenkom op de verloskamer, me nog net niet bij de arm naar binnen sleurt om één en ander te vertellen over hoe het eraan toe gaat. Deze man heeft zich verdiept in het hele barings-proces, stelt vragen en wil alles weten. Dit type man heeft zijn telefoon in zijn zak, zijn mouwen opgestroopt en wijkt geen moment van de zijde van de dappere barende. Hij is nieuwsgierig wat ik nou precies voel met mijn vingers, wil weten of het allemaal volgens planning loopt en stroomt over van bewondering naar zijn stoere wederhelft in het verlosbed.
Hij puft mee, masseert haar rug, helpt met kraamverbanden wisselen en matjes verschonen. Deze man tilt zijn vriendin het hele bed door op zoek naar de juiste houding en droogt haar benen af als ze onder de douche vandaan komt. Dit type man is schaars, dat is jammer. Maar als ze er zijn is het een genot om ze bezig te zien. Hij maakt foto’s, denkt aan de appjes naar (schoon)moeders en sleept washandjes van en naar het voorhoofd van zijn vrouw. Als het moment bijna daar is, vraagt hij of we wel denken aan het huid op huid contact direct na de geboorte en vraagt nog eens aan zijn lief of alles in orde is. Hij weet de weg in de ‘vluchtkoffer’ naast het bed en haalt zonder zoeken het eerste pakje tevoorschijn.
Als het kind bijna geboren wordt zie ik hem bleker worden. Ook de verpleegkundige ziet het en schuift discreet een stoel achter hem. Hij gaat zitten en krijgt een koud lapje en een glaasje pure limonade. Niet veel later, met een beetje meer kleur gaat hij toch weer naast het hoofdeind staan om nét op tijd de geboorte van zijn eigen kind te zien. En dan ineens is deze beste man ontroerd voor het leven. Hij is stil en glimt van trots want hij beseft dat de liefde voor zijn vrouw een nieuwe dimensie krijgt.
Van schrik vergeet hij de naam van zijn nakomeling en stuitert in het rond. Hij bedankt de dame van de schoonmaak tot de co-assistent want zonder al deze hulpverleners hadden ze het niet gekund. Van deze lieve enthousiasteling krijgt iedereen een glimlach op zijn gezicht.
Man 2; De gereserveerde
De volgende man is de gereserveerde man. Hier valt een heel groot deel van de partners onder. Een lieve, zorgzame man. Timide maar uiterst vriendelijk. Als ik de verloskamer op kom moet het ijs eerst even worden gebroken. Hij beantwoordt mijn vragen over zijn werk en over het aanstaande vaderschap. Zodra ik over de baby begin, wordt hij blij en beginnen zijn ogen te stralen. Als ik uitleg geef over het barings-proces knikt hij vriendelijk en lijkt alles op te slaan. Hij houdt zijn vriendin continue in de gaten en hij doet wat hem gevraagd wordt.
Na een paar keer in- en uitlopen de verloskamer op komt de gereserveerde man wat meer los. Hij begint zijn plek te vinden en kruipt uit zijn schulp. Hij vertelt over de zwangerschap en hoe hij het hele proces heeft ervaren. Hij wisselt af van plek, komt geregeld liefdevol achter zijn vriendin zitten maar zakt zo af en toe even in de bedbank op de verloskamer om de laatste filmpjes van Dumpert te bekijken. Als het moment bijna daar is, vraagt hij drie keer of hij niet in de weg loopt en dat als hij iets kan doen dat we het moeten zeggen.
Toen de verloskamer werd gevuld met dat heerlijke babygehuil werd het aan de kant van de ouders stil. Oorverdovend stil. Geen kus, geen knuffel, geen tranen of natte ogen.
Als ik vraag of hij het eerste pakje voor de baby uit de tas wil toveren kijkt hij een paar keer naar zijn vrouw. Hij weet niet goed welk pakje hij nou moet pakken. ‘Wat had je bedacht schat?’ en ‘Moet de baby ook nog een trui aan?’ Hij is wat aan het rommelen in zijn tas en vindt het heel fijn dat hij een specifiek doel heeft waar hij zijn zinnen even op kan zetten.
Als het kindje eenmaal geboren is geeft hij zijn vriendin een zoen en laat zich beduusd op de stoel achter hem vallen. Als ik hem vraag hoe de baby gaat heten geeft hij de eer aan zijn vriendin. Tranen prikken in zijn ogen, maar deze knippert hij weg. Het aankleden van de baby laat hij aan de verpleegkundige over maar als het bundeltje geluk na een tijdje bij hem in de armen ligt is het plaatje compleet. Met een vastberaden blik laat deze vader zijn kind nooit meer los.
Man 3; De afstandelijke
Als ik de afstandelijke man tref moet ik eerst onderzoeken hoe de vork precies in de steel zit. Is de man afstandelijk omdat hij het allemaal niet weet, voelt hij zich te goed, of is er iets in de relatie wat niet lekker loopt? Aftasten is het in ieder geval zeker met deze man. Als ik de barende wil onderzoeken op ontsluiting blijft de afstandelijke man op zijn bankje zitten. Hij kijkt eens in de zoveel tijd nog nét op van zijn laptop waarop hij aan het werk is of filmpjes zit te kijken. Soms heeft de afstandelijke man zelfs zijn koptelefoon op. Als de laptop thuis is, is er altijd nog de telefoon. Die wordt dan ook flink gebruikt. Dit type man heeft een verlengsnoer en een pakketje opladers mee. Want wat moet de afstandelijke man zonder elektronica.
Als ik tijdens de baring eens kom kijken hoe het ervoor staat, tref ik deze partner op de slaapbank. Als ik vraag hoe het gaat zegt hij: ‘wel goed, ze staat onder de douche.’ Met ietwat medelij open ik dan de badkamerdeur waar ik, nadat mijn bril is uitgestoomd, de desbetreffende vriendin onder de douche heftige weeën weg zie puffen. Zodra ik haar vraag hoe het gaat beginnen de tranen te lopen.
Het is zelfs eens voorgekomen dat ik aan het bed stond samen met de verpleegkundige de barende aan te moedigen om te gaan met persen terwijl haar man nog op de bedbank zat. Ik heb toen overwogen om hem te laten zitten. Toch kon ik het niet laten nog eens te vragen of hij de geboorte mee wilde maken. Hij stond toen op, maar bleef op gepaste afstand van het geheel staan. Toen de verloskamer werd gevuld met dat heerlijke babygehuil werd het aan de kant van de ouders stil. Oorverdovend stil. Geen kus, geen knuffel, geen tranen of natte ogen. Slechts complete verwondering voor het kersverse kleintje die daar op de buik van moeder lag.
Natuurlijk zijn dit uitersten. En natuurlijk zijn sommige kenmerken van deze partners opzichzelfstaand en hebben ze niet het hele pakket van hiervoor genoemde zaken. Maar echt, deze gereserveerde mannen bestaan. Laten we maar hopen dat ze vreselijk goed zijn in bed.
Man 4; De panische
Dan de laatste man. De panische. Kan ik ook heerlijk van genieten. Vaak past bij een panische man een uiterst rustige dame. Niet altijd overigens. De panische partners ken ik al van in de zwangerschap. Zonder dat de zwangere zelf ergens bang voor is, of vragen heeft, belt de partner. Of het wel oké is dat zijn vrouw net een broodje heeft gegeten waar misschien wel vliegen overheen hebben gelopen (serieus waar). Deze panische partner trekt bij de eerste druppel bloedverlies of mogelijke kramp wat een beginnende wee zou kunnen zijn aan de bel. Hij trekt zelfs aan de bel als ze al in het ziekenhuis zijn, als ze op een verloskamer liggen en de hulp dus direct voor handen is.
De panische man gaat vaak ik combinatie met de onzekere man. En begrijp me niet verkeerd, deze mannen moeten er ook zijn, maar wat als je als vrouw zelf ook rete-onzeker bent. Dan wordt het alleen maar erger als er ook een man zonder pit naast zit. De panische man huilt mee met zijn vrouw in het heetst van de strijd. Moet even plassen als het spannend wordt en vraagt meermaals of dat ‘wel normaal is’. Hij drukt niet op de bel maar trekt me van de gang af omdat ik echt even moet kijken hoe het nu gaat.
Deze onzekere, panische, maar lieve man wil alleen maar het allerbeste en dat is mooi. Het lukt hem niet om te kijken als zijn kind wordt geboren want zijn ogen zijn al gevuld met tranen voordat het kleintje zijn longen kan vullen. En dan is daar die explosie. Die explosie van liefde, verdriet en bovenal trots. Trots op zijn ‘meissie’, die dit heeft geflikt. Hij stort zich in de armen van zijn vrouw. Die, zo lijkt het dan, op haar beurt de panische man moet troosten. Want de fysieke inspanning die deze vrouw heeft doorstaan staat gelijk aan de mentale inspanning die híj́ heeft doorstaan. Als ik vraag hoe de baby gaat heten weet deze panische man van schrik niet meer wat de bedoeling was en roept hij een heel andere naam. Dit wordt vlot rechtgetrokken door de nieuwbakken mama.
Nadat ik alles heb afgerond op deze verloskamer en de dankbetuitingen heb aangenomen draai ik me om richting de deur. De panische man kan het niet laten: ‘Mag ik nog wat vragen? Op het voorhoofd van de baby, daar zit een rood vlekje. Is dat wel normaal?’
Welke man je ook bent. Weet dat je het goed doet. Want jouw vrouw, die kent jou. Dus of je nou enthousiast, panisch, afstandelijk of gereserveerd bent, je bent er op jouw manier. En dat weet ze.
Meer lezen over de verloskunde? Klik hier.
Damman Schrijft 
Geweldig geschreven en zooooo waar!
LikeLike