Het grootbrengen van een tweeling vergt zo hier en daar wat flexibiliteit. Naast dat alles twee keer moet, moeten sommige dingen ook twee keer hetzelfde. Het liefst dan ook op hetzelfde tijdstip en dezelfde plek. Neem poepen.
Je hebt waarschijnlijk in mijn blog ‘potjestoestand’ gelezen dat zus 1 en 2 ruim een half jaar zindelijk zijn. Overdag dan, ’s nachts waag ik me er nog niet aan. De fase van poepen op het potje is voorbij. Heel fijn want de plakkerige inhoud die in het potje zit in de wc gooien, is soms een uitdaging. En daarbij is het bijna net zo smerig als een poepluier verschonen (wel iets praktischer). Inmiddels gaat het prima en heb ik nergens meer problemen mee. Ze plassen en poepen op elke wc, maakt niet uit waar en mocht de nood echt hoog zijn doe ik er niet meer moeilijk over om ze (waar we op dat moment dan ook zijn) de broek uit te trekken en neer te planten. Oftewel: dan wordt er wild geplast.
Ik hoor zus 1 tegen zus 2 zeggen: ‘Woo, grote poep!’ gevolgd door een ‘doei doei’. Na een beetje gekibbel staan ze samen op de deksel van de pot en wordt de doorspoelknop ingedrukt.
Voordat we op dat punt kwamen waren er al wat weken in zindelijkheidsland rond aan het dwalen. Meermaals met het zweet op de rug of schaamrood op mijn kaken. Het is hier thuis gebruikelijk om hetzelfde te eten anders krijgen we peuterstrijd. Dat is van een heel ander kaliber. Ik kan me zo indenken dat bij ditzelfde eetpatroon de stoelgang dus qua vorm en consistentie ook overeen komt. Dat de darmpassage óók in eenzelfde tempo verloopt lijkt me dan enigszins bijzonder. Dat het op de minuut nauwkeurig is: hélemaal uitzonderlijk (als dat niet zo is, hoor ik dat graag). Zo niet bij mijn twee keutels, om even in toepasselijke bewoording te blijven, zal wel iets met die een-eiigheid te maken hebben.
Toen de dames nog een luier om hadden kon ik de klok erop gelijk zetten dat als zus 1 had gepoept zus 2 erachteraan kwam of inmiddels ook een luier vol had geproduceerd. Ergens wel makkelijk want ik was toch in de weer met afvalzakjes, billendoekjes en sudocrème. Dat gezamenlijke gepoep leek me ook erg praktisch voor de fase die daarop zou gaan volgen: rondlopen zonder luier. Niets was minder waar.
Die eerste weken dat er op de wc werd gepoept en geplast was zo af en toe een hele opgave. Het was echt een volgende fase in de zindelijkheidswereld. Wij hebben twee wc’s thuis waarvan er slechts één beneden staat. Dus als er gepoept moet worden, wat nog steeds vaak in tweevoud gaat, moet zus 1 op zus 2 wachten. En ik kan je vertellen, dat is heel moeilijk als je net twee jaar bent.
Ik neem je mee naar zo’n moment:
Zus 1 zit op de wc met bril-verkleiner. Ze begint te klappen, dat is vaak een goed teken: POEP. Ondertussen staat zus 2 voor zus 1 te drentelen want je raadt het al: er moet door een ander gepoept worden. Dus hup, zus 1 van de wc af om zus 2 er op te zetten. Zus 2 heeft iets meer moeite met ontspannen dus doet iets langer over haar productie. Ondertussen staat zus 1 weer te hupsen voor de wc. Dat is geen goed teken kan ik je vertellen. ‘Moet je plassen meid?’ vraag ik haar. Er wordt wild geknikt. Als zus 1 moet plassen, moet zus 1 ook écht plassen. Dus volgt het lot van een tweeling; ‘Sorry zus 2, je moet van de wc af je zus moet er weer op.’
De grote wisseltruc volgt, zus 1 klapt in haar handen, ik help afvegen en ze klimt van de wc af. Zus 2 gaat opnieuw zitten en weet waarschijnlijk dat ze nu alle tijd heeft. Niet veel later horen we een straaltje gevolgd door een plons waardoor drie paar handen enthousiast beginnen te klappen. Zus 2 heeft het voor elkaar. We vegen af en hijsen de broek weer omhoog. Ik was mijn handen en nadat ik me omdraai en weer naar de wc kijk hangen daar twee hoofden boven de gevulde wc-pot. Ze kijken naar hun eigen geproduceerde uitwerpselen. Vol enthousiasme wordt er gezwaaid naar de pot. Ik hoor zus 1 tegen zus 2 zeggen: ‘Woo, grote poep!’ gevolgd door een ‘doei doei’. Na een beetje gekibbel staan ze samen op de deksel van de pot en drukken ze de doorspoelknop in. Als ik vraag of het weg is wordt er fanatiek geknikt.
Als ik soms even niet oplet wil dit nog weleens mislukken:
Meestal lopen beide meiden alvast naar boven na de lunch als ik nog even snel de tafel afruim. Ze krijgen hun broek en onderbroek zelf naar beneden dus ik ben niet bang voor ongelukken. Zo ook die middag. Ik hoor gestommel boven, rennende voetstappen en af en toe een gilletje. Niet veel later sprint er een klein meisje door de keuken met een hand voor haar billen. ‘Poep, mama, poep,’ schreeuwt ze luid. Ze gaat recht op haar doel af en rent naar de wc. Ik loop achter haar aan en zie ineens een spoor van kleine keuteltjes achter haar op de grond. Ik zet haar snel op de wc. Na een flinke zucht schuift ze met haar billen naar de achterkant van de pot. Ik ruim de keuteltjes op en we wassen onze handen als ze klaar is. Ik vraag haar voor de zekerheid nog even of er boven niet al poep was gekomen. Ze schudt met haar hoofd en ik hoop maar dat ze gelijk heeft.
We lopen samen naar boven waar ik al had verwacht zus 2 op de wc te zien zitten. Als ik haar vraag of ze klaar is hoor ik zus 2 al persend ‘nee’ zeggen. Na wat uitvragen zat zus 2 al enige tijd op de wc en mocht zus 1 dus niet even snel tussendoor. Gelukkig trekken ze elkaar niet van de pot. Wel is dat vervelend voor de zus met hoge nood want dan zit er niets anders op dan het hazenpad te kiezen en het tweede toilet op te zoeken.
Het lot van een tweeling laten we maar zeggen.
Meer lezen over het leven met een tweeling?
Klik hier.
Damman Schrijft 
Hahahaha geweldig weer! Zie t helemaal voor me!
LikeLike
Ha, ha het was weer vermakelijk. En dan denk je nog, kleine kinderen, kleine keutels……..
LikeLike