Sinds het starten van mijn opleiding tot verloskundige in 2009 wordt door mijn vriendinnen aangenomen dat ik álles weet van eicellen, uitblijvende menstruaties, zwangerschappen, baby’s en anticonceptie. Van deze kennis wordt tot op heden goed gebruik gemaakt. Er is momenteel altijd wel iemand bezig met zwanger worden, net zwanger of juist aan het zorgen dat er geen nakomelingen meer in haar baarmoeder zullen groeien.
Tijdens de start van mijn opleiding, in de laatste tienerjaren van ons als vriendinnenclub, kwamen er weinig vragen over zwangerschappen en baby’s. Wel kreeg ik regelmatig appjes met vragen over hoelang een spermacel houdbaar is en verhitte voice-notes van vriendinnen of ik misschien met zekerheid kon zeggen of diegene écht niet zwanger zou kunnen zijn nu ze al twee dagen overtijd was.
Regelmatig krijg ik selfies van vriendinnen in bh met teksten als:
‘OMG worden ze nog groter?’ Of: ‘Lies, ik ben zo trots op mijn cup.’
Inmiddels, acht (baby) meisjes en vier (baby) jongens later zijn alle vragen rondom wel of niet een miskraam, zwangerschapskwaaltjes en baby’s de revue gepasseerd. Ook krijg ik met enige regelmaat foto’s van triomfantelijke vriendinnen in bh. Als ik de foto’s open schud ik lachend mijn hoofd. Vaak staat er ook nog een smakelijke tekst bij de foto in de trant van: ‘OMG worden ze nog groter?’ Of: ‘Lies, cupje D is in aantocht hoor!’ Ik geef toe, dat zijn inderdaad dingen om trots op te zijn. Ik ben blij dat ik degene ben die ervan mag ‘meegenieten’. Wel wordt daarna snel geappt dat ik de foto ‘wel echt moet verwijderen hoor..’
Soms gebeurt het weleens dat mijn wederhelft op mijn telefoon zit te scrollen om de laatste schattige foto’s van onze olijke tweeling te bekijken. Dan zou het toch wat zijn als hij borsten ter grote van meloenen, bloedstolsels en bont-en-blauwe onderkantjes te zien krijgt. Kunnen we misschien wel leuk raad het plaatje mee doen. (Nee gein lieve vriendinnen dit laat ik hem natuurlijk niet zien!)
mijn ‘echte’ werk kan ook zo af en toe
De meest prangende vraag is de: ‘Is dit wel normaal?’- vraag of de ‘hoort dit erbij?’-vraag. Want een beetje bloedverlies aan het begin van de zwangerschap is dat wel normaal? En, ‘ik heb het idee dat de baby teveel beweegt. Is dat wel normaal?’ Of: ‘die huilbuien om niets? Hoort dat erbij? Ik kan al wel janken als ik koekjes heb gekocht die niet lekker zijn.’ Soms lijk ik net de hulplijn van 1 tegen 100. Dan word ik gefacetimed door een vriendin die met andere vriendinnen is omdat ze nieuwsgierig zijn hoe je nou die ontsluiting precies voelt. Want: ‘doe je dat echt met je vingers?’ En: ‘hoe weet je nou dat iedereen tien centimeter nodig heeft?’ Ik zou wel eens willen weten hoevaak mijn vriendinnen de zin: ‘Ik heb een vriendin die is verloskundige, ik kan het haar even vragen?’ gebruiken. Het meest leuke hiervan vind ik altijd dat ik overal wel een antwoord op weet en dat ik ze meestal gerust kan stellen. Voor mij is het gesneden koek. Alsof je een automonteur vraagt waar de tank voor de ruitenwisservloeistof zit. Ik vind het leuk dat ik kan helpen. En dat ik soms maar iéts hoef te zeggen om de vriendin vol met kraamtranen een steuntje in de rug te geven. Dan kan zij er weer vol tegenaan en heb ik een fijne avond.
Alsof je een automonteur vraagt waar de ruitenwisservloeistof in moet
Soms is het ook lastig. Ik ben niet verantwoordelijk, maar zo voelt het soms wel. Stel nou dat ik iemand geruststel en er is toch iets aan de hand? Daarom verwijs ik ze met regelmaat door naar hun eigen verloskundige of huisarts. Om toch even na te vragen wat zij ervan zeggen. Dan kunnen ze mijn advies meenemen en voorleggen aan hun eigen hulpverlener. Aan de andere kant kan het ook voorkomen dat het niet oké is wat hun eigen verloskundige adviseert. Dan sta ik daar tussenin, moet ik me soms inhouden om niet zelf de verloskundige te bellen en haar duidelijk te maken welk beleid ze moet volgen. Maar, zoals ik al zeg: ik houd me in. Als ik dan uiteindelijk toch gelijk blijk te hebben baal ik toch wel flink dat ik niet heb doorgedrukt.
Bovenal vind ik het dus leuk om te helpen. En het is leuk om te lezen, horen en zien dat iedereen zo graag het beste wil voor zichzelf en haar kind. En het extra leuke van mijn vak is dat ik soms die extra echo kan doen als iemand bezorgd is. Nog eens aan die buik kan voelen of die baby wel is ingedaald of iemand kan geruststellen dat een baby van 4,5 kilo ook gerust door een (om in termen van mijn vriendinnen te blijven) vajayjay past. Of natuurlijk als eerste te zien, horen of weten dat er weer een klein meisje bij de groep zal aansluiten want een zwangerschap geheim houden tegenover een verloskundige? Zet hem op.
Wil je iets op verloskundig gebied weten? Vragen staan vrij. En zoals je leest kijk ik nergens van op of om. Ik kan niet beloven dat ik niet stiekem moet lachen. Maar dat merk je toch niet..
Als afsluiter nog een leuk rijtje appjes, met vragen. Die kan je dus gerust aan me stellen. Staat die van jou ertussen?
‘Lies, misschien een rare vraag..’
‘Ik vraag dit voor een vriendin’
‘Maakt iedereen een automatische eisprong aan?’
‘OMG, ik ben niet ongesteld geworden. Wat kan het zijn?’
‘Heb ff onzeker momentje. Kan ik bellen?’
‘Oke, ik stuur je een foto maar moet je beloven dat je hem direct delete ja!?’
‘TEGEN NIEMAND ZEGGEN HÈ?’
‘Oke dat maandverband gedoe is echt a-relaxt. Waarom geen tampons?’
‘Oke Lies, niet in beeld denken hè maare kan ik nog gewoon seksen of voelt hij dan echt het hoofd?’
‘OKE, er zit nu dus een mega vreemd uitstulpinkje bij mijn vajayjay (eigen woorden van de apper), zal ik een foto sturen? Is dat normaal?’
Damman Schrijft 