Onderstaande tekst is ook geplaatst in het september nummer van het tijdschrift van de Nederlandse Vereniging Ouders van Meerlingen (NVOM). Meer informatie? Klik hier.
Wat keek ik uit naar de reis. Na maanden van routes uitstippelen, vluchten boeken en campings afstruinen begon onze reis in Hongkong. Vervolgens vlogen we richting Australië om daar met een camper de hele oostkust van het land te gaan zien. Van Melbourne naar Cairns en vervolgens richting de Filipijnen waar we de reis gingen afsluiten met een week genieten op een hagelwit strand aan een azuurblauwe zee. Die gewenste zwangerschap bleef uit maar de ervaring van de reis kon niemand ons afnemen. Terug in Nederland bleef mijn ongesteldheid uit, ik had een jetlag van hier tot Hongkong en het duurde een tijd voordat mijn maag weer door had dat het in Nederland was. Hup, gelijk weer aan het werk als verloskundige. De eerste nachtdiensten waren pittig. En het terugschakelen naar de Nederlandse tijd ging moeizamer dan gedacht. Pfieuw wat naar; misselijk zijn van een jetlag.
Na het uitblijven van mijn menstruatie een zwangerschapstest gehaald. Was deze nou positief? Op mijn eerstvolgende werkdag in het ziekenhuis even snel met de echo kijken, ja hoor: een vruchtzak te zien. Dolblij dat het in mijn baarmoeder zat en dat er een beginnende zwangerschap groeide was ik in afwachting tot de eerste echo. In de auto naar de verloskundigenpraktijk, waar ik zelf mijn afstudeerstage had gedaan, hadden we het nog even over wat je allemaal op een vitaliteitsecho ziet. Mijn wederhelft wilde geen flater slaan dus grappend vertelde ik dat ze de termijn ongeveer konden schatten met deze echo en hoe de beginnende baby er nu uit zou zien. Hij zei nog: ‘En of het er één is, of misschien wel twee’! ‘Ja, ook dat zou je kunnen zien’, zei ik.
Terug in de auto staarden we naar de echo foto’s die ik in mijn hand had. Vol euforie, ongeloof en in een hilarische stemming want: ‘Oje het waren er echt twee’. Helaas was het voor zowel mijzelf als voor de echoscopist niet duidelijk of we nu een enkel of wellicht geen tussenschot zagen. Lichtelijke paniek, want op mijn werk zie ik helaas nog wel eens de complicaties die ontstaan bij een mono-mono zwangerschap zoals we die in de verloskunde noemen. Dit betekent dat baby’s elkaar in de buik letterlijk kunnen omhelzen zonder tussenschot. Dit brengt extra complicaties met zich mee. Klik hier voor mee informatie over deze zogenoemde zygositeit.
Die middag aan het begin van mijn late dienst: nervositeit alom. Een groot geheim meedragend die ik graag zolang mogelijk bij ons tweeën wilde houden. Toch kon ik het niet laten een van de gynaecologen te bellen op zijn kerstborrel en het nieuws en de onzekerheid over de mono-mono zwangerschap te vertellen. Hij vroeg mij gelijk naar de echo-kamer te komen want snapte volkomen mijn bezorgdheid.
Een is al uniek, twee een dubbel wonder
Dat wij jullie mochten krijgen vinden we heel bijzonder
Na de echo ging ik terug naar mijn afdeling. Die avond begon ik mijn dienst op de verloskamers met een glimlach van oor tot oor. In mijn buik zat niet één klein mensje, maar twee, ínclusief tussenschot: opluchting. Helaas wist ik hiermee overigens ook gelijk dat het gevaar nog niet geheel geweken was. Want ook bij een monochoriale (enkel buitenvlies) diamniotische (dubbel binnenvlies) (MCDA) tweeling zijn er net iets meer risico’s dan bij een dichoriale diamniotische (DCDA) tweeling.
Na weken van overgeven en meer afvallen dan aankomen verstreken de weken en werd het gevoel steeds echter. De warmte, emoties en geuren van een pas bevallen vrouw werden me her en der iets te kwaad. Hierdoor moest ik soms op het heetst van de strijd tijdens bijvoorbeeld het hechten van iemands perineum mijzelf met een smoesje excuseren om eventjes naar de verloskamer ernaast te gaan en mijn maaginhoud te legen. Om vervolgens weer rustig verder te gaan met mijn doorlopende steken tussen de benen van deze verse kraamvrouw (sorry nog daarvoor).
Mijn zwangerschap was na twaalf weken een eitje en ik heb nog wel eens spijt dat ik niet af en toe wat meer op pauze heb gedrukt want wat ga ik toch graag nog even terug naar het moment met die twee kleine wezentjes in mijn buik. Soms werd het me wat te kwaad, zoals die ene keer dat ik bij een dreigende vroeggeboorte van een tweeling stond van 25 weken. Mijn buik net ietsje kleiner dan de buik van die dappere barende. De gynaecoloog van de kerstborrel zag dat dit wat te veel was en liet mij hand- en spandiensten doen. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor.
Bij 33 weken braken mijn vliezen. Zelfs als verloskundige twijfelde ik of het wel echt vruchtwater was. Ik dacht: dit is vast het begin van mijn incontinentie. Toch nam ik maar even contact op met mijn collega die aan het werk was in het ziekenhuis. Zij gaf toch enigszins dwingend aan dat ik richting het ziekenhuis moest komen. In de lift naar de derde verdieping scheurden de vliezen wat verder waardoor ik al druppelend van het vruchtwater mijn eigen afdeling op liep. Medicijnen om de bevalling te remmen bij deze termijn mochten niet baten en ook van de longrijping voor de tweeling kon ik slechts één gift krijgen. Precies 24 uur na het breken van de vliezen werd ik na een vacuümverlossing in verband met een voorhoofdsligging (zie afbeelding) voor het eerst moeder. Een voorhoofdsligging is niet handig en past eigenlijk niet door het bekken, klein geluk was dat de baby klein was waardoor de vacuüm kon slagen. Die eerste baby was een dochter zo bleek: Jorieke van 1639 gram. Wat een rijkdom, en wat een kleintje, dacht zelfs ik die toch wel wat mini-prematuurtjes in handen heeft gehad. Precies tien minuten later kwam onze tweede dochter Karlijn met 2015 gram ter wereld. Op exact dezelfde manier, daar werd de toon gezet: een eeneiige tweeling die niet alleen hun placenta samen hadden gedeeld maar ook een beetje bloed. Want met een hemoglobine (hb) verschil van zes punten bleek er toch ook sprake van een tweeling transfusie syndroom (TTS). Mijn lijf gaf dus precies op tijd aan dat het klaar was met de zwangerschap en dat onze meisjes geboren mochten worden.
Tot zover mijn expertise op het gebied van tweelingen: zwangerschap en geboorte. De tijd die daarna volgde in het ziekenhuis: de monitor, de saturatiedips, het kolven midden in de nacht, de sonde, de couveuse en het kangooroo’en ging als een waas voorbij. Voor ik het wist stonden we drie weken en twee dagen na het breken van mijn vliezen weer op de parkeerplek van het ziekenhuis. Dit keer met twee gevulde maxi-cosi’s. Wat was het voor mijn vak fijn om dit mee te maken. Het baren, de weeën, het verblijf in het ziekenhuis en de onzekerheid over de gezondheid van je eigen kinderen. Maar wat was het een fantastische tijd en wat ben ik dankbaar dat ik dit heb mogen mee maken en wat ben ik bovenal trots op mijn lijf, op Jorieke en Karlijn die het vanaf minuut één zo goed deden. Ik weet dat dit heel anders kan zijn…
Deze week zijn ze twee jaar geworden. TWEE JAAR! Hoe dan? Waar is die tijd gebleven? Die liefde van het begin was zó anders voor mij dan hoe ik het nu voel. Ik kan ze soms achter het behang plakken maar zodra ik ze dan even niet zie wil ik ze voor altijd knuffelen. Ik heb deze week weer een stel mogen begeleiden in het ziekenhuis, zwanger van een DCDA tweeling van 34 weken bij wie plots de vliezen braken. Dat brengt me weer even terug naar mijn eigen zwangerschap, daar in die lift naar de derde verdieping. Een tweeling, het blijft magisch.En zoals op ons geboortekaartje: ‘Één is al uniek, twee een dubbel wonder, dat wij jullie mochten krijgen vinden wij heel bijzonder’.
Meer lezen over zwangerschappen en bevallingen? Klik hier.
Damman Schrijft 
Oh, lisa, wat geweldig geschreven. Knap hoor! En wat was het een spannende tijd met een prachtig resultaat; 2 schitterende dochters.
LikeLike