“Lieve vriendin”
Lieve Lisa,
Nou Lies, het is zover: Ook ik ben zwanger! Je Lynnie vriendinnie, het eeuwige kleine meisje van onze vriendinnengroep en de jarenlange flierefluiter wordt een echt moedertje. En in een moedertje verander ik langzaam maar zeker. Want jeetje, wat is dit bijzonder! Eerlijk is eerlijk; het zwanger zijn zelf vind ik niks aan. Maar die groeiende buik, de gesprekken met m’n vriend en omgeving, het kamertje dat zich langzaam vormt en de schopjes in m’n buik… het is prachtig!
Maar er zijn wel een paar dingen die we moeten bespreken. Voor jou is dit natuurlijk gesneden koek, maar voor mij een totaal andere en nieuwe wereld. En daar komen opeens enkele dingen bij kijken…
Ik behoor namelijk nu tot een nieuwe groep. De ‘moeders’. Een groep met oneindig veel artikelen, apps, aankopen, meningen en heel veel verhalen. Opeens begrijp je vriendinnen die al moeder zijn veel meer en boor je samen een totaal nieuwe, emotionele laag aan. Oneindig appen met vriendinnen die ook zwanger zijn, over: ‘Voel jij dit ook? Heb je ook last hiervan? En is dit wel goed?’
Daarnaast heeft ie-de-reen (goedbedoeld) een mening over je. Over hoe je je leven nu indeelt, je baby kamertje en hoe vroeg of laat je daaraan begint. Hoeveel je van plan bent om te blijven werken (en waarom wordt dit trouwens niet aan de man gevraagd?) of je buikje mooi is gegroeid en of borstvoeding gewoon een kwestie van doorzetten is of niet. Maar eerlijk is eerlijk; waar ik me een paar jaar geleden soms een aparte vogel voelde in de vriendinnengroep omdat ik die roep naar het huisje, boompje, beestje gevoel niet begreep en ook geen behoefte aan had, zuig ik het nu allemaal in me op. Het liefst vraag ik jullie het hemd van het lijf om jullie ervaringen en tips te horen. Gelukkig hebben we onderhand genoeg vriendinnen met kinderen waardoor ik iedereen heel subtiel apart enkele vragen kan stellen ;).
En die negen maanden Lies? Die zijn er niet voor niets. Ook dit cliché is weer waar. Ik moest enorm wennen aan het idee van zwanger zijn. Het ging bij ons vliegensvlug, terwijl we genoeg redenen hadden om te geloven dat het een lang traject zou gaan worden. De negen festival kaartjes werden verkocht, en daarvoor in de plaats negen hydrofiele doeken gekocht (nog te weinig). Zoals iedereen zegt; je leven verandert totaal! Check
En dan die hormonen; that’s the real deal! Wat een gedoe zeg, tussen week 6 en 14 ongeveer wist ik echt niet wat me overkwam. Ik was feller, mega emotioneel en zat alleen maar te kotsen. Wat een verschrikking. Zaten we thuis ook nog in een verbouwing, dus tussen het boren door hoorde je mij voor de vierde keer op een dag overgeven. Maar een mooi huis waar de nesteldrang een goedkeurend knikje om zou geven, was het waard! Daarnaast is een eigen zaak en zwanger zijn niet de beste combinatie gebleken. De boel draait gewoon door… ook als je even moet kotsen en daarna gewoon met een glimlach een klant te woord moet staan. Of als je veel pijn hebt en middenin een huilbui zit; er zijn teveel mensen afhankelijk van je om hierin weg te zwelgen. Ik heb mijn tomeloze ambitie wel echt even vervloekt de laatste tijd kan ik je vertellen.
Daarnaast, Lies: bekkeninstabiliteit? Een stuitje dat kan verschuiven? Ik had er nauwelijks of zijdelings wat van gehoord. Dat ik vanaf week 20 alleen nog maar hele kleine stukjes kan lopen, voornamelijk in de rolstoel zit, languit op een stretcher op het werk lig óf niet eens kan autorijden was echt nooit in mij opgekomen. Heftig! Maar: alle clichés zijn waar en wat ben ik zelf al veranderd door de zwangerschap. Noodgedwongen door nogal extreme bekkeninstabiliteit is mijn leven totaal veranderd. Geen weekenden vol gezelligheid, maar uitgeput door de constante pijn wil ik juist alleen zijn; de dagen proberen door te komen. Niet laten zien hoe kut dit is. Elke dag is weer een verassing: Wat voel ik vandaag? Hoe erg is de pijn vandaag op schaal van 1 tot 10? Kan ik ooit nog rennen, sporten? Een hele dag staan? Spontaan ergens heen rijden? Twintig meter lopen zonder moeite, en daar dan niet eens over nadenken?
Daar zijn veel nieuwe inzichten bij gekomen, alsof mijn hoofd en lichaam zich al volledig voorbereid op mijn nieuwe leven als moeder. Want als je leven opeens stil staat, ga je veel nadenken. Wat is belangrijk? Wie is belangrijk? Ik kan dit, wij kunnen dit. En wie staan er nog naast ons aan het einde van de rit? Maar wat is een mens toch sterk Lies, ondanks de pijn sleep ik mezelf (en met mij duizenden vrouwen) zich elke dag door bergen werk heen en weiger ik negatief te worden. Maar wat wordt er ontzettend veel gevraagd van een vrouw en vrouwenlichaam zeg, jeetje. Je wordt geacht gewoon door te draaien, alsof er niks aan de hand is. Maar er is wel wat aan de hand: je lichaam creëert een totaal nieuw leven. En daarnaast; is het ook niet een klein beetje oneerlijk dat jij met je zwangerschapskwalen in je bed ligt terwijl je partner kan gaan en staan waar die wil (lees; kroeg en festivals)? Uiteraard, nu kan het nog, maar ik kan niet ontkennen dat mijn fomo een hele reeks nieuwe levels heeft bereikt dit jaar.
Maar toch… die partner. Ik zit me toch op een roze wolk Lies, richting mijn vriend. Al vanaf week 18 ongeveer. Ja, ik ben mega verliefd. Het voelt alsof we weer nét bij elkaar zijn, alleen dan met de wetenschap dat we al een heel leven samen delen en de geborgenheid die daarbij komt kijken. Dit hormonen ‘kwaaltje’ hoor je niet vaak en uiteraard is het voor hem zo fijn dat hij toch stiekem hoopt dat het aanhoudt na de bevalling (sorry reken er maar niet op maat). Diezelfde roze wolk ervaarde ik toen ik de eerste ‘plopjes’ voelde. Iedereen zei dat het zo aanvoelde, en ik moest zelf analyseren of dit de befaamde plopjes waren of dat ik misschien hoognodig naar de wc moest? Maar toen in week 22 wist ik het zeker. Ik voel d’r! Nu in week 33 denk ik vaak: jeetje meid, het is geen hardstyle festival daar binnenin vriendin. Ff kalm… Maar stiekem ben ik ook zo trots en kan ik er de hele dag naar kijken.
En met nog maar 7 weken te gaan, komt er iets groots en mystieks steeds dichterbij: D.E. B.E.V.A.L.L.I.N.G.
Het voelt voor mij als een soort groots evenement, zoiets als je eerste keer. Je weet niet wat je kan verwachten, het gaat pijn doen, maar iedereen vertelt je dat het het waard is.
Deze ‘ervaring’ hebben sommige vrouwen meegemaakt en vormen daarmee het clubje ‘bevalmoeders’. Ze hebben allemaal een verhaal, uniek en zo verschillend. Met uiteenlopende meningen over keizersnedes, ruggenprikken en wel of niet thuis bevallen. En jij, bent daar wekelijks onderdeel van. Ik begrijp jou nu zoveel beter dan een jaar geleden. Je hebt inderdaad (naast die van mij) denk ik de mooiste baan op de wereld.
Goed, bij deze mijn klaagzang maar tegelijkertijd ook mijn kijk tegen het wonderlijke gebeuren in mijn buik. 34 weken zwanger, twaalf kilo zwaarder, zo immobiel als maar kan en tóch gelukkiger dan ooit.
Want die inzichten en clichés zijn zo waar. Waar draait het nou eigenlijk echt om? Wat geef jij je dochters mee? Wat vind jij Lies? En hoe ervaarde jij je zwangerschap?
Lynn
Liefste Lynn,
Ik smul van je verhaal. Vind het heerlijk te lezen. Zoveel herkenning maar toch ook weer zo anders. Je plofte bij me op de bank en keek me aan: ‘Ik moet je wat zeggen.’ Ik kon het haast al ruiken. Je was zwanger. Zó gek. Maar zó leuk. Heel erg gegund. En moet je nu kijken: alweer 34 weken. Ongelooflijk, time flies.
Het brengt me wel weer terug naar mijzelf. Mijn zwangerschap is inmiddels alweer ruim vier jaar geleden. Ik weet nog dat ik jou ergens in Backpack Australia vertelde dat er geen sprake meer was van anticonceptie. Jij, met je: zullen-we-een-piercing-nemen en maakt-mij-niet-uit-waar-we-slapen-vannacht-instelling dacht echt: ‘Wat jij wilt meid, lekker doen! Mij niet gezien.’
Dus daar, toen, bijna vijf jaar geleden, was ik één van de weinigen in onze vriendinnenclub die zwanger werd en dus werd er inderdaad minder begrepen, minder gevraagd, minder meegeleefd toen ik met twee wezens in mijn buik trots liep rond te paraderen. En dat is oké, want ik genoot er zelf met volle teugen van.
Waar jij drieduizenddubbele pech hebt met je bekken, had ik nul fysieke klachten. Ik heb wel tot een week of 14 gekotst alsof mijn leven ervan afhing, viel acht kilo’s af die er nauwelijks meer aankwamen maar daarna ging ik er fluitend doorheen. Ik vond het mentale deel vooral pittig. Ik maakte me continue zorgen om die kleintjes, durfde me nog niet echt te hechten en leefde toe naar alle mijlpalen in verloskunde-land. Ik wist misschien ook teveel. Mijn grootste zorg was of ze wel gelijk zouden blijven groeien. Toen baby 1, Jorieke, echt wat te klein bleek en ook bleef, leefde ik van echo naar echo in de hoop dat ik vrijstelling kreeg om nog weer een weekje verder te mogen. Ik was bang voor extreme prematuriteit, plotsklaps dode baby’s in mijn buik en dat de placenta ineens niet meer zo goed zou werken voor één van beide meisjes.
Dus ik kan het niet vergelijken. Maar ik vond het zwanger zijn fantastisch. Zo vaak had ik het al vanaf de zijlijn gezien en nu mocht ik het zelf meemaken. Dat gevoel, dat er twee piepkleine mensjes in mijn buik groeiden die ik continue mocht meedragen. BIZAR. Als ik foto’s terugzie, denk ik nog wel eens: ‘Och, ik had er nóg meer van moeten genieten.’ Dus doe dat Lynn. Ondanks je pijn. Ondanks je bekken. Geniet. Maar ook van het leven nu. Ik heb het je al vaak gezegd:
DIT LEVEN KOMT HEEL LANG NIET MEER TERUG.
Waarom hoofdletters? Omdat ik het zo fijn had gevonden als iemand dat ook tegen mij had gezegd. Dat uitslapen écht helemaal passé is. Dat je hele dagen bezig bent met verzorging. Brood, fruit, hapjes, badderen, luiers en avondeten. Dat je in een routine komt waarvan je zelf weleens denkt: ‘gaan we weer.’ Maar ook Lynn, en mijn hart maakt nu even een sprongetje als ik aan mijn meisjes denk, het wordt steeds mooier. Steeds meer bijzonder en steeds leuker.
Écht, je kent me, ik ben zo nuchter als wat. Maar mijn kinderen Lynn? Ze zijn echt de wereld voor me, ik word warm als ik alleen al naar ze kijk. Als ze me kusjes geven, me knuffelen en zeggen dat ze ook zo blij met mij zijn. Het is zo’n onvoorwaardelijke liefde, zo’n groot deel van je leven en dát ga jij straks ook voelen. En daar kan je je niet op voorbereiden, dat mag je ‘gewoon’ ervaren.
Wel komt er één groot nieuw ding bij: Angst. Mijn grootste angst is om ze te verliezen. Mijn buik krimpt ineen als ik alleen al denk aan het feit dat het zou kunnen. Dat je je kind verliest aan een ziekte, aan een ongeluk, door een onbewaakt ogenblik ineens jouw hele wereld kwijt. Ik durf er niet eens aan te denken, maar om ze te beschermen zal ik alles doen. Waar die angst er eerst alleen was om Mark te verliezen, is die er dus nu in dubbel-en-dwarse-mate bijgekomen in honderdduizendvoud voor Jorieke en Karlijn. En dat vind ik een heel raar gevoel. Ik kan niet alles voor ze wegpoetsen, ze niet altijd in de gaten houden en niet altijd bij ze zijn. Ik kan niet zorgen dat er niets gebeurt, ik heb niet alles in de hand maar ik zou heel graag alles wat ik bezit willen inruilen om dat kleine beetje zekerheid te krijgen.
Dus geniet nu nog van al die liefde voor Silvo, ik denk dat het ook hormonaal is (sorry). Dat je je vastklampt aan degene die je nodig hebt, in jouw geval helemaal. Want zonder hem kan jij op dit moment letterlijk niet voor- of achteruit. Maar Silvo, je wordt straks ingewisseld alhoewel dat bij jullie waarschijnlijk wel meevalt. Toch zie ik het om me heen gebeuren, dat de liefde voor de partner wordt ingewisseld als er kinderen in de picture zijn.
Dus verlies hem niet uit het oog. Je hebt hem ook straks nodig. Want het is heftig, die nachten, weinig slaap, huilbuien en voedingen (ook al heb je er maar één 😉 ), het is echt niet moeilijk om hem uit het oog te verliezen, maar probeer hem zo dicht mogelijk bij je te houden. Want samen is het zoveel leuker.
Ik ben maar wat blij dat die van mij ook nog steeds naast me staat. Want God, wat ben ik hem dankbaar voor alles. Zonder hem geen Jorieke en Karlijn, en geen fijn huis en thuis. Want met zijn vieren, kunnen wij alles aan. Daar ben ik van overtuigd.
Goed, genoeg. Al die punten van je: Laat het los. Laat die meningen gaan want hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind. Spullen zijn via bol.com soms nog dezelfde avond binnen en iedereen doet het op zijn manier. Je lijf veert wel weer terug (op de meeste plekken dan), de bevalling kom je echt door en clichés zijn er nu eenmaal.
Doe wat goed voelt. Er is maar één ding belangrijk: en dat is dat over een week of zes een gezonde baby in jullie nieuwe nestje ligt die niets anders nodig heeft dan liefde, aandacht en een beetje borstvoeding. En dan Lynn, dan begrijp je pas echt wat ik hierboven heb geschreven.
Bel je me als je me nodig hebt? Ik kom direct naar je toe!
Love you.
Lisa
Meer blogs lezen in de rubriek “Lieve vriendin”, klik hier.
Liever meer lezen over verloskunde? Klik hier.
Of terug naar home, klik hier.
Meer blogs lezen in de rubriek “Lieve vriendin”, klik hier.
Liever meer lezen over verloskunde? Klik hier.
Of terug naar home, klik hier.
Damman Schrijft 